Οι Deaf Radio μας μίλησαν για τις κοινωνικές τους ανησυχίες, την Αστυπάλαια και το ανθρώπινο ανικανοποίητο!
Με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου δεύτερου δίσκου τους, οι
Deaf Radio επισκέπτονται μεταξύ άλλων πόλεων τη Θεσσαλονίκη το Σάββατο
15 Φεβρουαρίου και ο Beater.gr έβαλε τον Δημήτρη Τσιρώνη να συνομιλήσει
μαζί τους για τις έννοιες πίσω από τους τίτλους των τραγουδιών τους, την
Αστυπάλαια και το ανθρώπινο ανικανοποίητο.
Τι είναι αυτό το ραδιόφωνο; Είναι «κουφό» ή είναι για τους «κουφούς» και τις πόρτες τους;
Η σκέψη πίσω από το όνομά μας είναι η απεικόνιση της αδυναμίας ουσιαστικής επικοινωνίας των ανθρώπων στη σύγχρονη εποχή, παρά την ύπαρξη τεχνικών μέσων που την υποστηρίζουν.
Υπό αυτό το πρίσμα, και οι δύο ερμηνείες που δίνεις είναι «σωστές». Ένα «ραδιόφωνο για κουφούς» προσπαθεί να επικοινωνήσει τα μηνύματά του αλλά καταλήγει σε τοίχο, σε ένα σύνολο που δεν τα αντιλαμβάνεται καν. Όπως σήμερα οι περισσότεροι υποκρινόμαστε ότι δεν ακούμε τις προειδοποιήσεις των ειδικών για την κλιματική αλλαγή, την πρόοδο της τεχνητής νοημοσύνης, τα πυρηνικά όπλα και τόσα άλλα ζητήματα. Αντίστοιχα, ένα «κουφό» ραδιόφωνο είναι ένας μηχανισμός που, ενώ ο ρόλος του είναι να είναι σε απευθείας σύνδεση με την κοινωνία, αυτό δεν ενδιαφέρεται να λάβει πίσω οποιοδήποτε μήνυμα από αυτή. Σαν μία αλαζονική εξουσία, όπως πολλές ακόμα και στην εποχή μας.
Το κοινό μεταξύ των δύο καταστάσεων είναι το κενό επικοινωνίας, το οποίο είτε βαραίνει τον πομπό, είτε τον δέκτη.
Μας έχουν φάει τα περίλαμπρα ψέματα σ’ αυτό το σύγχρονο (μοντέρνο) πανικό (“Modern Panic”), τελικά αυτοί που σέρνονται κάτω στη γη θα φέρουν το φως;
Κατ’ αρχάς είναι πολύ ωραίο που έχεις προσέξει τους στίχους μας! Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι συγκεκριμένοι είναι από το refrain του τραγουδιού μας “Modern Panic”, που έχει δώσει και τον τίτλο του στο full album.
Ουσιαστικά πιάνουμε το νήμα από την ευρύτερη σκέψη για το κενό επικοινωνίας, που αναπτύξαμε προηγουμένως. Όλοι οι στίχοι του κομματιού (ακόμα και όσοι σε πρώτη ανάγνωση φαίνονται ερωτικοί) πραγματεύονται κοινωνικές ανησυχίες, για παράδειγμα την αποξένωση και τη μοναξιά σε μία εποχή που είμαστε συνεχώς διασυνδεδεμένοι, τη δημιουργία μίας πλαστής εικόνας του εαυτού μας μέσα στα socials αλλά και το πώς συνολικά παγιδευόμαστε σε τέτοια αδιέξοδα και νιώθουμε ανασφάλεια και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και πανικό.
Τώρα, σχετικά με το αν θα βρούμε έναν τρόπο να «ξεφύγουμε» από αυτά τα αδιέξοδα, αυτό είναι αδύνατο να το απαντήσουμε, γιατί και εμείς είμαστε μέρος αυτής της κατάστασης. Είναι πάντως ένα πρώτο βήμα να συνειδητοποιείς ότι είσαι εγκλωβισμένος (“can’t have no dreams in a cage”).
Είναι η Αστυπάλαια (sic) ο παράδεισος ή η έρημος της κολάσεως; Πώς επιβιώνουν τέσσερεις μουσικοί στις σημερινές μητροπόλεις, σαν ένα μικρό μέρος του τεράστιου συνόλου ή ξεχωρίζουν;
Θα πιάσουμε και πάλι το νήμα από την προηγούμενη ερώτηση. Τα αδιέξοδα που περιγράφουμε στο “Modern Panic” πράγματι εντείνονται σε μητροπόλεις και μεγάλα αστικά κέντρα και εμείς έτσι τα βιώσαμε στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη αλλά ακόμη και την Αθήνα.
Είμαστε όμως τυχεροί γιατί, παραφράζοντας τη γνωστή φράση, «θα έχουμε πάντα την Αστυπάλαια». Ή την Ανάφη. Ή τέλος πάντων ένα μέρος που τα κινητά δεν πιάνουν, που όλα είναι πιο απλά και λίγο πιο αληθινά και που τελικά μπορούμε να γινόμαστε ένα.
Για αυτό η «Αστυπάλαια» είναι από τα πιο αισιόδοξα κομμάτια μας. Γράφτηκε κυριολεκτικά στους τρούλους της Χώρας ένα ξημέρωμα και προσπαθεί να απεικονίσει τη συντροφικότητα και τη δύναμη της ενότητας.
Τα «ζώα» (“Animals”) έχουν αισθήματα που μας αφήνουν αδιάφορους αν δεν ικανοποιούν τα δικά μας. Για πόσο πιστεύετε ότι θα αντέχουμε να μιλάμε για θέματα που δεν λύνονται, να μένουμε σε σχέσεις που δεν εξελίσσονται, να πληγώνουμε και να αποδεχόμαστε να πληγωνόμαστε;
Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ποιοι είμαστε, δυστυχώς ή ευτυχώς. Από τις αρχές του πολιτισμού οι άνθρωποι ασχολούνταν με την περιπλοκότητα του έρωτα. Αυτό είναι και που κάνει κάθε σχέση μοναδική, όμως. Μάλλον δεν θα σταματήσουμε ποτέ να τις αναζητούμε, να μπλεκόμαστε σε αυτές και -αναπόφευκτα- να πληγωνόμαστε κάποιες φορές.
Από το ντεμπούτο “Alarm” του 2017 σε λευκό βινύλιο μέχρι τη δική σας παραγωγή στην Ihaveadrum Records κοντά στους Planet of Zeus το 2019. Τι άλλαξε μέσα σε αυτή τη διετία για τους Deaf Radio εκτός από το χρώμα του βινυλίου;
Κατ’ αρχάς αλλάξαμε πολύ εμείς σαν μονάδες, ασχέτως της μπάντας. Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, περάσαμε σε ένα διαφορετικό στάδιο από αυτό που ήμαστε όταν γράφαμε το “Alarm”.
Έπειτα, και μουσικά ωριμάσαμε. Πήγαμε σε δύο μεγάλες ευρωπαϊκές περιοδείες και βρεθήκαμε δίπλα σε σπουδαίους μουσικούς, μάθαμε από φοβερά καταρτισμένους ανθρώπους. Αναπόφευκτα επίσης η επιτυχία του ντεμπούτου μας έκανε να δούμε την μουσική μας πιο σοβαρά και μας έδωσε ώθηση για περισσότερη δημιουργία.
Σε έναν ιδανικό (για τους μουσικούς μόνο) κόσμο μια ελληνική μπάντα θα έβγαζε τα προς το ζην με τη μουσική της. Πιστεύετε θα είχατε και τότε τον ίδιο ενθουσιασμό και όρεξη για δημιουργία και μουσική;
Σίγουρα το να ζούμε από τη μουσική μας είναι ένα όνειρο, μία ιδανική κατάσταση άπιαστη στην Ελλάδα. Δυστυχώς εδώ εμπλέκονται και άλλα ζητήματα, όπως τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει κανείς για τα όνειρά του αλλά και πόσο τον έχει επηρεάσει ο τρόπος που μεγάλωσε. Ποιος ξέρει, ίσως αν το είχαμε καταφέρει να θέλαμε κάτι άλλο μετά. Υπάρχει άλλωστε αυτό το ανικανοποίητο στον άνθρωπο, που οι Άγγλοι το εκφράζουν με την παροιμία “the grass is always greener on the other side”.
Οι άνθρωποι που δουλεύουν σε βενζινάδικα (“Gas Station People”) όπως και άλλοι νέοι άνθρωποι που περιπλανιούνται πια με μεγάλη ευκολία σε όλο τον κόσμο (όπως εσείς) έχουν την ίδια αποστολή και τους ίδιους προβληματισμούς;
Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να ερμηνεύει τον κόσμο και δεν προσπαθούμε να νουθετήσουμε κανέναν. Έχει, όμως σημασία να βγαίνεις από το comfort zone σου και να βλέπεις πώς ζουν άνθρωποι μακριά από τις συνήθειες σου. Σου ανοίγει το μυαλό και μειώνει τις προκαταλήψεις.
Εμείς είμαστε τυχεροί γιατί αυτό το κάνουμε σαν μέλη μίας μικρής αγέλης, βάζοντας πάνω από εγωισμούς το συμφέρον της ομάδας. Και αυτό είναι επίσης μεγάλο μάθημα.
Λυρισμός και κιθαριστικά ξεσπάσματα, κρυστάλλινη και προσεγμένη παραγωγή, άξιες συνθέσεις που ικανοποιούν τα αυτιά κι ενός μεγαλύτερου κοινού, ευρεία αποδοχή και μια περιοδεία που έρχεται, τι διαφορετικό να περιμένουμε από τους Deaf Radio στο 2020, τι θέλουν να πετύχουν και πώς θα το καταφέρουν;
Αρχικά θέλουμε να μπορέσουμε να παίξουμε το “Modern Panic” αλλά και το “Alarm” μπροστά σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Σύντομα θα ανακοινώσουμε την τρίτη μας ευρωπαϊκή περιοδεία που θα γίνει τον Απρίλιο-Μάιο, ενώ και το καλοκαίρι φαίνεται ότι θα είναι αρκετά πυκνό. Παράλληλα ήδη έχουν προκύψει πολλές νέες ιδέες και προσπαθούμε να τα συνδυάσουμε όλα.
Στα άμεσα πλάνα μας πάντως, ετοιμαζόμαστε για πέντε συναυλίες σε ελληνικές πόλεις, ξεκινώντας από την αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου και συνεχίζοντας σε Βόλο-Λάρισα (20-21/3) και Πάτρα-Γιάννενα (3-4/4).
Deaf Radio
Modern Panic, Thessaloniki release show
Special guest: Bonzai & Chipper
Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020
8Ball Club (Πίνδου 1, Λαδάδικα, 54625 Θεσσαλονίκη)
Πόρτες: 20:00
https://beater.gr/deaf-radio-interview/
Τι είναι αυτό το ραδιόφωνο; Είναι «κουφό» ή είναι για τους «κουφούς» και τις πόρτες τους;
Η σκέψη πίσω από το όνομά μας είναι η απεικόνιση της αδυναμίας ουσιαστικής επικοινωνίας των ανθρώπων στη σύγχρονη εποχή, παρά την ύπαρξη τεχνικών μέσων που την υποστηρίζουν.
Υπό αυτό το πρίσμα, και οι δύο ερμηνείες που δίνεις είναι «σωστές». Ένα «ραδιόφωνο για κουφούς» προσπαθεί να επικοινωνήσει τα μηνύματά του αλλά καταλήγει σε τοίχο, σε ένα σύνολο που δεν τα αντιλαμβάνεται καν. Όπως σήμερα οι περισσότεροι υποκρινόμαστε ότι δεν ακούμε τις προειδοποιήσεις των ειδικών για την κλιματική αλλαγή, την πρόοδο της τεχνητής νοημοσύνης, τα πυρηνικά όπλα και τόσα άλλα ζητήματα. Αντίστοιχα, ένα «κουφό» ραδιόφωνο είναι ένας μηχανισμός που, ενώ ο ρόλος του είναι να είναι σε απευθείας σύνδεση με την κοινωνία, αυτό δεν ενδιαφέρεται να λάβει πίσω οποιοδήποτε μήνυμα από αυτή. Σαν μία αλαζονική εξουσία, όπως πολλές ακόμα και στην εποχή μας.
Το κοινό μεταξύ των δύο καταστάσεων είναι το κενό επικοινωνίας, το οποίο είτε βαραίνει τον πομπό, είτε τον δέκτη.
Μας έχουν φάει τα περίλαμπρα ψέματα σ’ αυτό το σύγχρονο (μοντέρνο) πανικό (“Modern Panic”), τελικά αυτοί που σέρνονται κάτω στη γη θα φέρουν το φως;
Κατ’ αρχάς είναι πολύ ωραίο που έχεις προσέξει τους στίχους μας! Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι συγκεκριμένοι είναι από το refrain του τραγουδιού μας “Modern Panic”, που έχει δώσει και τον τίτλο του στο full album.
Ουσιαστικά πιάνουμε το νήμα από την ευρύτερη σκέψη για το κενό επικοινωνίας, που αναπτύξαμε προηγουμένως. Όλοι οι στίχοι του κομματιού (ακόμα και όσοι σε πρώτη ανάγνωση φαίνονται ερωτικοί) πραγματεύονται κοινωνικές ανησυχίες, για παράδειγμα την αποξένωση και τη μοναξιά σε μία εποχή που είμαστε συνεχώς διασυνδεδεμένοι, τη δημιουργία μίας πλαστής εικόνας του εαυτού μας μέσα στα socials αλλά και το πώς συνολικά παγιδευόμαστε σε τέτοια αδιέξοδα και νιώθουμε ανασφάλεια και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και πανικό.
Τώρα, σχετικά με το αν θα βρούμε έναν τρόπο να «ξεφύγουμε» από αυτά τα αδιέξοδα, αυτό είναι αδύνατο να το απαντήσουμε, γιατί και εμείς είμαστε μέρος αυτής της κατάστασης. Είναι πάντως ένα πρώτο βήμα να συνειδητοποιείς ότι είσαι εγκλωβισμένος (“can’t have no dreams in a cage”).
Είναι η Αστυπάλαια (sic) ο παράδεισος ή η έρημος της κολάσεως; Πώς επιβιώνουν τέσσερεις μουσικοί στις σημερινές μητροπόλεις, σαν ένα μικρό μέρος του τεράστιου συνόλου ή ξεχωρίζουν;
Θα πιάσουμε και πάλι το νήμα από την προηγούμενη ερώτηση. Τα αδιέξοδα που περιγράφουμε στο “Modern Panic” πράγματι εντείνονται σε μητροπόλεις και μεγάλα αστικά κέντρα και εμείς έτσι τα βιώσαμε στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη αλλά ακόμη και την Αθήνα.
Είμαστε όμως τυχεροί γιατί, παραφράζοντας τη γνωστή φράση, «θα έχουμε πάντα την Αστυπάλαια». Ή την Ανάφη. Ή τέλος πάντων ένα μέρος που τα κινητά δεν πιάνουν, που όλα είναι πιο απλά και λίγο πιο αληθινά και που τελικά μπορούμε να γινόμαστε ένα.
Για αυτό η «Αστυπάλαια» είναι από τα πιο αισιόδοξα κομμάτια μας. Γράφτηκε κυριολεκτικά στους τρούλους της Χώρας ένα ξημέρωμα και προσπαθεί να απεικονίσει τη συντροφικότητα και τη δύναμη της ενότητας.
Τα «ζώα» (“Animals”) έχουν αισθήματα που μας αφήνουν αδιάφορους αν δεν ικανοποιούν τα δικά μας. Για πόσο πιστεύετε ότι θα αντέχουμε να μιλάμε για θέματα που δεν λύνονται, να μένουμε σε σχέσεις που δεν εξελίσσονται, να πληγώνουμε και να αποδεχόμαστε να πληγωνόμαστε;
Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ποιοι είμαστε, δυστυχώς ή ευτυχώς. Από τις αρχές του πολιτισμού οι άνθρωποι ασχολούνταν με την περιπλοκότητα του έρωτα. Αυτό είναι και που κάνει κάθε σχέση μοναδική, όμως. Μάλλον δεν θα σταματήσουμε ποτέ να τις αναζητούμε, να μπλεκόμαστε σε αυτές και -αναπόφευκτα- να πληγωνόμαστε κάποιες φορές.
Από το ντεμπούτο “Alarm” του 2017 σε λευκό βινύλιο μέχρι τη δική σας παραγωγή στην Ihaveadrum Records κοντά στους Planet of Zeus το 2019. Τι άλλαξε μέσα σε αυτή τη διετία για τους Deaf Radio εκτός από το χρώμα του βινυλίου;
Κατ’ αρχάς αλλάξαμε πολύ εμείς σαν μονάδες, ασχέτως της μπάντας. Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, περάσαμε σε ένα διαφορετικό στάδιο από αυτό που ήμαστε όταν γράφαμε το “Alarm”.
Έπειτα, και μουσικά ωριμάσαμε. Πήγαμε σε δύο μεγάλες ευρωπαϊκές περιοδείες και βρεθήκαμε δίπλα σε σπουδαίους μουσικούς, μάθαμε από φοβερά καταρτισμένους ανθρώπους. Αναπόφευκτα επίσης η επιτυχία του ντεμπούτου μας έκανε να δούμε την μουσική μας πιο σοβαρά και μας έδωσε ώθηση για περισσότερη δημιουργία.
Σε έναν ιδανικό (για τους μουσικούς μόνο) κόσμο μια ελληνική μπάντα θα έβγαζε τα προς το ζην με τη μουσική της. Πιστεύετε θα είχατε και τότε τον ίδιο ενθουσιασμό και όρεξη για δημιουργία και μουσική;
Σίγουρα το να ζούμε από τη μουσική μας είναι ένα όνειρο, μία ιδανική κατάσταση άπιαστη στην Ελλάδα. Δυστυχώς εδώ εμπλέκονται και άλλα ζητήματα, όπως τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει κανείς για τα όνειρά του αλλά και πόσο τον έχει επηρεάσει ο τρόπος που μεγάλωσε. Ποιος ξέρει, ίσως αν το είχαμε καταφέρει να θέλαμε κάτι άλλο μετά. Υπάρχει άλλωστε αυτό το ανικανοποίητο στον άνθρωπο, που οι Άγγλοι το εκφράζουν με την παροιμία “the grass is always greener on the other side”.
Οι άνθρωποι που δουλεύουν σε βενζινάδικα (“Gas Station People”) όπως και άλλοι νέοι άνθρωποι που περιπλανιούνται πια με μεγάλη ευκολία σε όλο τον κόσμο (όπως εσείς) έχουν την ίδια αποστολή και τους ίδιους προβληματισμούς;
Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να ερμηνεύει τον κόσμο και δεν προσπαθούμε να νουθετήσουμε κανέναν. Έχει, όμως σημασία να βγαίνεις από το comfort zone σου και να βλέπεις πώς ζουν άνθρωποι μακριά από τις συνήθειες σου. Σου ανοίγει το μυαλό και μειώνει τις προκαταλήψεις.
Εμείς είμαστε τυχεροί γιατί αυτό το κάνουμε σαν μέλη μίας μικρής αγέλης, βάζοντας πάνω από εγωισμούς το συμφέρον της ομάδας. Και αυτό είναι επίσης μεγάλο μάθημα.
Λυρισμός και κιθαριστικά ξεσπάσματα, κρυστάλλινη και προσεγμένη παραγωγή, άξιες συνθέσεις που ικανοποιούν τα αυτιά κι ενός μεγαλύτερου κοινού, ευρεία αποδοχή και μια περιοδεία που έρχεται, τι διαφορετικό να περιμένουμε από τους Deaf Radio στο 2020, τι θέλουν να πετύχουν και πώς θα το καταφέρουν;
Αρχικά θέλουμε να μπορέσουμε να παίξουμε το “Modern Panic” αλλά και το “Alarm” μπροστά σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Σύντομα θα ανακοινώσουμε την τρίτη μας ευρωπαϊκή περιοδεία που θα γίνει τον Απρίλιο-Μάιο, ενώ και το καλοκαίρι φαίνεται ότι θα είναι αρκετά πυκνό. Παράλληλα ήδη έχουν προκύψει πολλές νέες ιδέες και προσπαθούμε να τα συνδυάσουμε όλα.
Στα άμεσα πλάνα μας πάντως, ετοιμαζόμαστε για πέντε συναυλίες σε ελληνικές πόλεις, ξεκινώντας από την αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου και συνεχίζοντας σε Βόλο-Λάρισα (20-21/3) και Πάτρα-Γιάννενα (3-4/4).
Deaf Radio
Modern Panic, Thessaloniki release show
Special guest: Bonzai & Chipper
Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020
8Ball Club (Πίνδου 1, Λαδάδικα, 54625 Θεσσαλονίκη)
Πόρτες: 20:00
https://beater.gr/deaf-radio-interview/