Πως μπορεί να συμβαίνει μερικές φορές...
Απλώνεις τη ματιά σου πάνω σε ένα δίσκο κι αμέσως πλημμυρίζεις από τα συναισθήματα ακριβώς εκείνης της εποχής. Χωρίς να θυμάσαι ξεκάθαρα πια ήταν η εποχή.
Σήμερα όμως αγγίζεις το Bandwagonesque κι έρχονται οι θύμισες ότι έχεις ακούσει κάθε τραγούδι πολλές φορές, από το 1991; λίγο δύσκολο... πιο μετά; Κι όμως... εκείνο το έτος τι είχε...
My Bloody Valentine... με κανέναν δεν μπορούσες να το συζητήσεις, η μοναξιά του ακροατή και... Loveless!!!
Nirvana... ναι, εδώ επιτέλους δεν αισθανόσουν μόνος και... Nevermind!
Primal Scream... μερικοί καθόντουσαν να ακούσουν τα δεκάλεπτα που προτιμούσες... Screamadelica!
Υπήρχε κι η περίπτωση... Out of Time που όλοι ξεφώνιζαν και σε ρωτούσαν... Το 'χεις αυτό;
-Ναι, σε 7", cd, πήρα και το βινύλιο δυο φορές... Αλλά δεν ήθελες να μιλήσεις για REM!
Ήθελες να τους πεις πόσο ανεκτίμητο κι ουράνιο ήταν το Bandwagonesque, κανείς δεν θυμόταν τον τίτλο, δεν αντιλαμβανόταν αυτήν την pop που σε λίγο θα θαβόταν κάτω από την επέλαση της χρηματοδοτούμενης britpop. Moneybag όπως το αντιλαμβανόταν ο Gene Simmons της φήμης των KISS που προσπάθησε να βγάλει κάτι κι από τα εγγλεζάκια λόγω εξωφύλλου.
Απλά μαθήματα μοναχικών αναμνήσεων, κύματα χαράς, γλυκόπικρου χαμόγελου και η καλύτερη γεύση που μπορείς να 'χεις τώρα στην ψυχή σου.
http://dreams-dxt.blogspot.com/2020/02/blog-post.html