Dimitris Tsironis | Δημητρης Τσιρωνης

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ Beater Cast: «Το Αλάτι της Ζωής» της Françoise Héritier Δημήτρης Τσιρώνης Σεπτέμβριος 2, 2020 Beater Cast: «Το Αλάτι της Ζωής» της Françoise Héritier https://open.spotify.com/episode/5jG5tT0G85FxY0QkwyDV2M Στο δωδέκατο επεισόδιο των Beater Casts, ο Δημήτρης Τσιρώνης σου διαβάζει απόσπασμα από το βιβλίο «Το Αλάτι της Ζωής» της Françoise Héritier. «Εσάς; Τι θα σας έλειπε περισσότερο, αν ήταν να χαθεί για πάντα από τη ζωή σας;» Αυτό αναρωτιέται η διακεκριμένη ανθρωπολόγος Françoise Héritier (Φρανσουάζ Εριτιέ) συνθέτοντας σταδιακά ένα μωσαϊκό μικρών προσωπικών «τίποτε», με τον αναγνώστη να βρίσκει τον εαυτό του τρώγοντας πεταλίδες πλάι στο κύμα, βγάζοντας ένα πετραδάκι από το παπούτσι του, παλεύοντας στα ψεύτικα με έναν φίλο, χουζουρεύοντας το πρωί στο κρεβάτι. (από την περιγραφή του βιβλίου) Το Αλάτι Της Ζωής Γράμμα σε έναν φίλο Heritier, Francoise Εκδόσεις: Κέλευθος Σελίδες: 128 Επιμελητής: Παπαγιαννοπούλου, Δέσποινα Ημερομηνία Έκδοσης: 16/4/2013 Μουσική Miles Davis – Rubberban

Pedro Rebelo - Listen to me/Auditório (Crónica, 2020) Ο Πέτρος ο Ρέμπελος είναι ένας Πορτογάλος ακαδημαϊκός καλλιτέχνης. Δημιουργεί κι εκθέτει τα ηχητικά του έργα σε διάφορα σύγχρονα μέρη ολόκληρου του κόσμου. Στη δεκαετία του 2000 είχαν εμφανιστεί και κάποιες πιανιστικές συνθέσεις κι ερμηνείες του σε λιγότερο πειραματικές jazz φόρμες. Τον Σεπτέμβριο του 2020 μέσω της Crónica κυκλοφορούν δύο νέα έργα του. Το πρώτο απευθύνεται στην ελίτ των συλλεκτών φυσικής μορφής μουσικής με τίτλο «Auditório» σε μία εξεζητημένη βινυλιακή έκδοση σε κουτί συνοδευόμενη από μεταξοτυπία και βιβλιαράκι (όχι καταθέσεων!). Η πρώτη πλευρά περιλαμβάνει την επανασύνθεση μέρους περσινού installation στη Λισσαβώνα με χρήση νέου ηχητικού υλικού της αρχικής που μέρος της παρουσιάζεται στη δεύτερη πλευρά. Η επόμενη κυκλοφορία παρουσιάζεται με τον τίτλο «Listen to me» κι έρχεται σε απλή κασετούλα για θνητούς. Περίεργοι ήχοι από μηχανήματα, επιπλέον εφέ, εναλλαγή ταχυτήτων και ηχητικές καταστάσεις που επιμηκύνονται σε

Ρετρό μεταλλικές ημέρες στην Θεσσαλονίκη των 80s. Του Δημήτρη Τσιρώνη Υπήρχε μια εποχή που οι σκηνοθέτες του ‘Dark’ θα έπρεπε να αναζητήσουν ιστορικά στοιχεία για να την εντάξουν στην τρέχουσα τρίτη σεζόν. Η διετία 1989 - 1990 στη Θεσσαλονίκη. Τότε που οι οπαδοί της μέταλ μουσικής ξέρανε μόνο τα βασικά από τις ελάχιστες ραδιοφωνικές εκπομπές και το παράνομο Ράδιο Ακρόπολις, από τα φωτοτυπημένα φανζίνς κι από το Metal Hammer. Όταν τα μαλλιά ήταν πάντα λυμένα, οι γυναίκες απουσίαζαν από τις παρέες και τα λεωφορεία ήταν λίγο καλύτερα από σήμερα! Όταν η "τρύπα του Κούβελα", το Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης (FM100-FM100,5-FM101) έπαιζε μόνο Αντώνη Κανάκη και την παρέα του, η ΕΡΑ είχε μία εκπομπή που ζητούσαμε τραγούδια με γράμματα και η Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης (TV100) έβαζε συνέχεια παράνομα ταινίες τα βράδια από ενοικιαζόμενες βιντεοκασέτες. Τριάντα χρόνια πριν λοιπόν εντοπίζεται ένα κενό στον ελληνικό βορειοελλαδίτικο Matrix! Όχι σε σχέση με την πολιτική