Ημερολόγιο κορονοϊού, Θεσσαλονίκη

Προσπάθησα να κοιμηθώ περισσότερο. Τα σχολεία κλειστά όλη την εβδομάδα. Οι συνταξιούχοι δεν κυκλοφορούν όπως πριν από λίγες μέρες. Μπορώ να κάνω βόλτες από ότι ώρα θέλω. Ο καιρός είναι πολύ καλός. Άνοιξη! Τα πάντα δείχνουν ότι ο χειμώνας έφυγε, η αλήθεια είναι ότι δεν μας παίδεψε με έντονα καιρικά φαινόμενα όπως ο προηγούμενος, αλλά έφυγε κι αυτός χωρίς να αφήσει πολλές αναμνήσεις. Εκτός από μία.

Βγήκα έξω. Η παραλιακή είναι γεμάτη κόσμο. Νέοι άνθρωποι κυρίως, μικρές παρέες, με καφέδες και λίγο φαγητό στο χέρι περπατάνε στον πρωινό ήλιο. Τα λεωφορείο δεν σφύζουν από επιβάτες, αλλά και πάλι… Κατεβαίνω στο Λευκό Πύργο. Η πλατεία της ΧΑΝΘ λούζεται από φως και μ’ αρέσει αυτή η φαινομενική ησυχία. Θέλω να πάω με τα πόδια μέχρι το λιμάνι. Οι εκδηλώσεις έχουν ακυρωθεί. Όμως θα βρεθούμε εκεί στα παγκάκια με την παρέα μου. Το μουσείο φωτογραφίας είναι ένας ωραίος χώρος να επισκεφτείς. Μετά θα αράξουμε απέξω, θα βγάλουμε φωτογραφίες και θα ακούσουμε μουσική από κάποιο κινητό και φορητό ηχείο. Οι συζητήσεις θα δίνουν και θα παίρνουν για ότι συμβαίνει αλλά θα μας πάρει λίγο για να αλλάξουμε θέμα. Όλο και κάποιος θα πει καμιά χαζομάρα. Ξεκινώ με τα πόδια, η μέρα είναι τέλεια. Καθαρό φως και καλός καιρός σε μια ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη. 

Στην παρέα μου έχουμε ανάμεικτα συναισθήματα. Νομίζουμε ότι όλα είναι μια πλάκα. Και περνάμε καλά! Ίσως και να φταίνε όλες αυτές οι ατάκες στα σόσιαλ. Από τη μία σε κάνουν να ανησυχείς για τα πάντα και παράλληλα να απορρίπτεις τα ίδια πάντα. Οπότε κι εγώ μένω μαζί τους όταν θέλω να μην σκέφτομαι και πολλά, γελάω δυνατά, σκρολάρω ακατάπαυστα, πίνω καφέδες και μπύρες μαζί τους, τρώω μπραντς ακόμα και τις πιο άκυρες ώρες κι όταν κουραστώ τους αφήνω. Έτσι κάνουμε όλοι. Ισορροπία κοινωνικότητας.

Το ταξίδι στο πλακόστρωτο προς το λιμάνι είναι πανέμορφο. Αρκετός κόσμος περπατάει χαλαρά. Δεν βλέπεις ζευγάρια να κρατιούνται από το χέρι, ούτε σακούλες από ψώνια. Εντοπίζεις ελάχιστους τουρίστες και τα αμάξια είναι τόσα που δεν σου κάνουν εντύπωση. Το ίδιο συμβαίνει και στην πλατεία Αριστοτέλους. Εκεί μερικές γιαγιάδες και πάλι ταΐζουν τα περιστέρια που κάνουν κύκλους από πάνω και κάθονται στα άδεια μπαλκόνια των ξενοδοχείων και των φροντιστηρίων. Μια πόλη για φωτογράφιση. 

Όταν φτάνω στο τέρμα διαπιστώνω ότι συνάντησα περισσότερους ψαράδες απ’ ότι συνήθως. Άνθρωποι γυρτοί με το καλάμι τους να πραγματοποιούν τις ίδιες αέναες και χορευτικές κινήσεις με τα χέρια τους κι ολόκληρο το σώμα. Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις έχουν περιοριστεί αλλά τριγύρω υπάρχουν τόσες ομορφιές που πρέπει να παρατηρήσεις σαν κριτικός έτοιμος να συμμετέχεις λόγω έλλειψης επαγγελματικής ανάθεσης. Στο παρασκήνιο οι φωνές των γλάρων και τα φορτωμένα σαν πολυκατοικίες μεταφορικά πλοία στα ανοιχτά της θάλασσας. Το αιώνιο βουνό του Ολύμπου απέναντι, καθαρό και χιονισμένο τοπίο ενός πίνακα που ποτέ δεν σταματάει να εκπλήσσει με την οπτική ποικιλία του.

Με τα παιδιά καθίσαμε στα ξύλινα παγκάκια της προβλήτας. Είπαμε ότι το δώρο αυτό των ενδιάμεσων διακοπών Χριστουγέννων με Πάσχα είναι ανεκτίμητο. Βγάλαμε φωτογραφίες και τις ανεβάσαμε την ίδια στιγμή. Είναι από τις πιο όμορφες που έχουμε ποστάρει ποτέ. Κι από την ανταπόκριση καταλάβαμε ότι η πόλη ζει μέσα από ένα τεράστιο ιστό κοινωνικών δικτύων. Ο καφές στο χέρι καθώς περπατάς στον ήλιο και η κουβέντα με φίλους είναι ο καλύτερος τρόπος να απολαμβάνεις μικρές στιγμές. Ο ανεπαίσθητος κυματισμός στα πόδια μας και οι γερανοί λίγο πιο κάτω συμπληρώνουν με μικρές πινελιές το τοπίο της Θεσσαλονίκης. Θα κάτσω λίγο ακόμα και θα επιστρέψω στη γειτονιά μου. 

 

Η πόλη αδειάζει. Αρχικά μου αρέσει αυτό. Ησυχία… Σκέφτομαι ότι είναι όμορφο να μείνω σπίτι. Τόσο καιρό ζητούσα χρόνο για τον εαυτό μου. Να ασκήσω τα ενδιαφέροντά μου χωρίς να φοβάμαι ότι τώρα θα με καλέσουν για να βγω μια βόλτα, να ακούσω μουσική μαζί με άλλους, να φάω με μεγάλη παρέα ή να κάνω μια επίσκεψη με όλο το σόι μου στο σπίτι των γονιών μου.

Δεν χρειάζομαι καμία απαγόρευση κυκλοφορίας για να μου δείξει την κρισιμότητα της κατάστασης. Αρνούμαι πια να ενημερωθώ παρά μόνο για τα απόλυτα γεγονότα και τις σημαντικές ανακοινώσεις. Τηλεφωνώ συχνά στους δικούς μου. Τους καθησυχάζω κι αρνούμαι να πάω να τους δω παρά μόνο αν είναι μεγάλη ανάγκη. Το καταλαβαίνουν. Όλοι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της στιγμής. Κι είναι ιστορικής σημασίας να μπορέσουμε να μείνουμε όρθιοι και συγκαταβατικοί στα πάντα που συμβαίνουν τριγύρω μας.

Μιλάω με τον παππού μου. Φοβάται και παράλληλα αρνείται να υπακούσει και να θέλει να βγει βόλτα. Του λέω ότι μπορώ να του φέρω εγώ έξω από την πόρτα ότι χρειάζεται. Όταν μου ζητάει να πάω απλά να τον δω ή να τον συντροφεύσω για λίγο έξω νευριάζω. Προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει ότι επειδή τον αγαπώ δεν θέλω να το κάνω αυτό. Αρχικά αντιδράει, δεν έρχομαι σε σύγκρουση. Προσπαθώ να του πω ότι όσο ο κόσμος θα συνεχίσει να γυρνάει, όχι μόνο γύρω από τον εαυτό του αλλά και σε ένα τεράστιο σύμπαν όπου τα πάντα έχουν μια τροχιά, εμείς θα είμαστε μαζί, έτοιμοι να απολαύσουμε τα πανέμορφα τοπία, τις ηχηρές μουσικές, τις λέξεις που κεντάνε ένα παραδοσιακό σχέδιο σε σύγχρονο κάδρο και μπορούμε να περπατάμε μαζί ακόμα και από μακριά. Δείχνει να ηρεμεί.

Ψάχνω στη βιβλιοθήκη μου βιβλία που στοίβαζα τόσα χρόνια. Τα ανοίγω ένα – ένα. Ακόμα και σ’ αυτά που δεν είχα σημειώσει κάτι (άρα μάλλον δεν είχα διαβάσει) θυμάμαι στιγμές κι αποφασίζω να δημιουργήσω κι άλλες μαζί τους. Αυτή τη φορά η ανάγνωση θα είναι το κυριολεκτικό καταφύγιο. Προσπαθώ να μην κοιτώ την οθόνη του κινητού. Τελευταία ανάβει για κάθε λογής είδηση, συνήθως καταστροφολογιών ή άλλων με αδιάφορης χρήσης λέξεων κλειδιά. 

Σκέφτομαι ότι έχω μία βιβλιοθήκη για να περάσω ολόκληρη τη ζωή μου μέσα της. Επίσης παράλληλα θέλω να ανακαλύψω κι άλλα πολλά. Δεν έχω μια κρυστάλλινη γυάλα για να δω τι θα συμβεί αύριο ή ακόμα και το επόμενο λεπτό. Έχω μια θέληση να ζήσω και να νιώσω εκπλήξεις, θυμό, χαρά και πόνο. Μαζί μου θέλω και ανθρώπους να μοιραστώ τις εμπειρίες αυτές. Κι αν σήμερα υπάρχει ένα κενό ανάμεσά μας είναι για να πετάξουμε χέρι – χέρι σύντομα.

 

 

Στην τηλεόραση τα πράγματα είναι χαοτικά και παράλληλα γελοία. Μετά το πρώτο μισάωρο με τις ειδήσεις γεμάτες κρούσματα παλιά, κρούσματα νέα, κρούσματα πραγματικά και κρούσματα πιθανότατα ψευδή, αρχίζουν οι άλλες, οι δήθεν πολιτιστικές. Όταν ο Θεός έχει κέφια κάποιοι λένε, εγώ όμως αρχίζω να χάνω τα δικά μου. Δεν μπορώ πια να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Οι πάντες συζητάνε γι' αυτό. Αναρωτιέμαι για τα θέματα της στατιστικής επιστήμης και πως θα εξηγούσε τα ποσοστά που ανακοινώνονται σε σχέση με τον αριθμό δημόσιων προσώπων που χαμογελαστά νομίζουν ότι παράγουν θεάρεστο έργο λέγοντας ότι νοσούν. Το μακιγιάζ καλύπτει τόσο το πρόσωπο όσο και τα λεγόμενα αυτών των ειδήσεων. Ακόμα κι αν δεχτώ την κρισιμότητα, που την δέχομαι, και την αναγκαιότητα όλων αυτών των μέτρων πρόληψης, που κι αυτήν την δέχομαι, δεν μπορώ παρά να γελάσω πικρόχολα με την εικόνα των συμπολιτών μου, τουλάχιστον όπως μου την παρουσιάζουν μέσα από επίπεδες οθόνες κι επίπεδες απόψεις.

Κάθε λεπτό ρωτάω αν άξιζε όλο αυτό. Σε λίγο τα στοιχεία από τα κινητά μας τηλέφωνα θα είναι διαθέσιμα σε υπηρεσίες, πιθανότατα όχι μόνο κρατικές, για να εντοπίσουν ποιοι από εμάς ανήκουν στον επικοινωνιακό κύκλο των νοσούντων. Ο πυρήνας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων φέτος θα χτυπηθεί ακόμα περισσότερα. Χωρίς συγκατάθεση, για το καλό όλων (μας). Μερικές φορές προσεύχομαι για πλήρη κακοκαιρία ψηφιακών υπηρεσιών. Αλλά κι αυτές οι προσευχές μένουν στον πάτο καλυμμένες από στρώματα αιθανόλης και φθηνού αντισηπτικού. Η λατρεία μετακόμισε στα εσωτερικά των σπιτιών μας κι από εκεί μπήκε σε κάποιο συρτάρι μαζί με τα λοιπά άχρηστα αντικείμενα παρελθοντικών αναζητήσεων. Όταν έχεις μάθει να κάνεις τα πάντα με καθοδήγηση σου φαίνονται όλα τόσο λογικά, ακόμα κι αν εσύ δεν τα καταλαβαίνεις ή δεν βρίσκεις ιδιαίτερο νόημα σε μερικά. Ίσως δεν έδωσες βάση σε εκείνα τα μαθήματα των Αρχαίων και της Βιολογίας. Λες να φταίει που στα Θρησκευτικά δεν εξηγούνταν η θεωρία της εξέλιξης και στη Φυσική οι νόμοι των θρησκειών;

Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να κρατήσεις μέσα στα σπίτια εκατομμύρια συνταξιούχους και άλλα τόσα παιδιά, ελληνικής ή διαφορετικής καταγωγής. Ανθρώπους που αν δεν βρέχει δύσκολα μπορείς να τους περιορίσεις αφού τόσα χρόνια τους "πουλούσες" το παραμύθι του ήλιου και της θάλασσας, της φιλοξενίας και του καθαρού αέρα. Ξαφνικά ο αέρας βρόμισε. Εκείνη η μοναδική λέξη "φιλότιμο" θα πρέπει να κάνει την εμφάνιση της μέσα από κείμενα επιστημονικής φαντασίας, πάνω σε άρμα με άλογα που ίπτανται του λευκού πύργου και όλης της σκακιέρας. Σε λίγο κατόπιν ευρωπαϊκών συμβουλών θα υπάρξει κι επίσημα κατ' οίκων περιορισμοί. Ανθρώπινες μάζες μπροστά σε κάθε λογής οθόνες θα αφήνουν το σώμα και το πνεύμα να τρέφεται με στοιβαγμένα μακαρόνια από πολυεθνικά σουπερ μάρκετ; Πιθανόν.

Υποχρεωτική εφαρμογή, λένε στα νέα, κι εγώ δεν θέλω να ακούω άλλα νέα. Ο πατέρας μου κλείστηκε στο σπίτι και μου δήλωσε ότι δεν θα ανοίξει σε κανέναν για να προστατέψει τον ίδιο και την μητέρα μου. Τα αδέρφια μου πήραν τα παιδιά τους και τους μίλησαν επί ώρες. Δημόσιοι υπάλληλοι και οι δυο τους, κάθισαν στην οικία και φυλάνε εναλλάξ με τους συζύγους βάρδιες στην πόρτα εξόδου. Το μόνο σίγουρο σ' αυτήν την εποχή είναι ότι το διαδίκτυο υπάρχει για να μας κρατάει σώφρονες μέσα στο αηδιαστικό περιτύλιγμα του. Αδυνατώ να πιστέψω ότι ακόμα και τόσα πολλά χρόνια καλλιεργημένου φόβου στις τελευταίες γενιές μπορούν να συγκρατήσουν στο εσωτερικό άσχημων πολυκατοικιών ανθρώπους. Όμως και πάλι μήπως υπερβάλω για ελεύθερη βούληση κατόπιν ελεύθερης σκέψης; Τότε γιατί εχθές το βράδυ υπήρχαν τόσα πηγαδάκια με τη συντροφιά σύγχρονων ποπ - λαϊκών ασμάτων και περίεργα έβηχαν λίγο πριν σκάσουν στα γέλια όταν περαστικοί τους κοιτούσαν κάτω από τις εικονικές μάσκες καταδοτών;

Ξαναπιάνω το βιβλίο μου. Αυτό κάνω συνέχεια. Διαβάζω λίγο, το αφήνω, ανοίγω το κινητό, ξανά από την αρχή, μια επανάληψη που διακόπτεται από συχνές ποσότητες φαγητού κι ελάχιστα υγρά. Η καλή διάθεση που είχα στην αρχή του διημέρου με εγκατέλειψε όπως και ο καλός καιρός. Όταν τελειώσει όλο αυτό πολλά πράγματα θα έχουν κλονιστεί. Αναμένω την ανθρωπότητα και κυρίως την ελληνική κοινωνία να αποδείξει ότι πραγματικά μπορεί να αναλογιστεί την ευθύνη της συμβίωσης μέσα στις δομές των κοινοτήτων, όπως οικογένεια, εργασιακός χώρος, παρέες κ.ά. ώστε να καταλάβω ότι κι από αυτό κάτι καλό ήρθε. Στην πιθανότατα αντίθετη περίπτωση κρατώ τα βιβλία μου και συνεχίζω να ταξιδεύω. Δεν θα κρατήσει πολύ. Έτσι πιστεύω. Από το φινιστρίνι της φαντασίας μου μερικοί καπνοί μου φαίνονται τόσο ισχνά ίσιοι που καταλαβαίνω ότι ο χρησμός είναι τυχαία λανθασμένος.

 

Βρίσκομαι ανάμεσα στις προσωπικές μου συμπληγάδες. Από τη μία η γιαγιά αγνοεί κάθε λέξη που μέχρι τώρα αποστήθιζε από την τηλεόραση και το βροχερό πρωινό βγαίνει στολισμένη σαν σε κηδεία επιστήθια φίλης της. Πήγε στην Κυριακάτικη Λειτουργία. Από την άλλη τα ανίψια μου, κάτι σαν τους Χιούι, Λιούι και Ντιούι ξεχύνονται στην νύχτα της συμπρωτεύουσας προς αναζήτηση υπαίθριας ημιπαράνομης καντίνας για αγορά αλκοολούχων όχι διαλυμάτων αλλά ποτών. Ποια από τις δυο αυτές κοινωνικές τάξεις να σιχτιρίσεις πρώτη; Η ερώτηση παύει να έχει κάποιο νόημα όταν αργά το απόγευμα, την ώρα που τα δελτία ειδήσεων και τρομολαγνείας ζηλεύουν την δόξα του μπαλκονιού αλλά παρόλα αυτά υπάρχει ένα ποσοστό πειθήνιων ντόπιων περίπου σαν το κόμμα των 25ημερών ή μοιρών στροφής. Είναι ξεκάθαρο αυτό που ζω. Μια πρώιμη παρέλαση γιατί θα αναβληθεί η επόμενη εθνική εορτή. Κοιτώ ψηλά μήπως υπάρχει και κάποια τιμητική αναχαίτιση, αλλά τελικά απλά πετώ τα σκουπίδια κι επιστρέφω στη θαλπωρή του άστοχου χάσταγκ μας.

Ενημερώνομαι ότι στα σούπερ μάρκετ υπάρχουν πια κλητήρες. Ένα παλιό επάγγελμα του κουτσομπόλη που γνώριζε τα πάντα λόγω της θέσης του στην είσοδο των πολυκατοικιών, αποκτά νέα αισθητική και αναβαθμίζεται. Μετριούνται τα νομιμοποιημένα τετραγωνικά όπως και οι πελάτες που παραμένουν στωικά στις ουρές κρυμμένοι πίσω από στοίβες χαρτιών υγείας και συσκευασίες ζάχαρης. Μέχρι να έρθουν οι κάρτες για ν' ανοίγουν οι πόρτες του παραδείσου. Και μετά περιμένεις να καταλάβει ο πληθυσμός την εκθετική αύξηση των κρουσμάτων κι ότι η προσωπική υγιεινή πάει χεράκι με την κοινή λογική. Πουθενά δεν πάνε αυτά, μόνο στην κηδεία της ανθρωπιάς και της αγαπημένης εθνικής λέξης, κεντημένο σεμεδάκι για τον τοίχο, φιλότιμο, σαν μάρκα ακριβού κρασιού.

Οι ανοιξιάτικες μέρες θα συνεχιστούν. Ελάχιστο καυσαέριο στην ατμόσφαιρα. Άνθρωποι που κυκλοφορούν με μάτια και πίσω στην πλάτη κι άλλοι αδιάφοροι ή καλά κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες προσώπου τους. Ένα παιχνίδι κινήσεων χωρίς στρατηγική. Στον αγώνα των εντυπώσεων θρονιάζονται νικητές και δαφνοστεφανώνονται οι Ιταλοί που έχουν προνοήσει για δωρεάν πορνό με καταϊδρωμένους τους ντόπιους αποτυχημένους ινφλουέτζερς (sic) και τις προτροπές τους για φιλαναγνώστες. Όλα μέσα σε συσκευασίες συνωμοσιών. Είχαν προβλεφθεί, ήταν αναμενόμενα κι άλλα τέτοια από ανθρώπους που αναζητούν τους από μηχανής θεούς τους.

Η Κίνα από όπου ξεκίνησε ο ιός, έχει αναχαιτίσει τα κρούσματα. Η πόλη όπου πωλούνται άγρια ζώα για τις τεχνητές ανθρώπινες ανάγκες έγινε μέρος επίσκεψης αξιωματούχων οι οποίοι κι έστειλαν υλικό από το στοκ τους στις πρώτες πληγμένες χώρες της Ευρώπης. Η σύζυγος του Ισπανού πρωθυπουργού νοσεί, ενώ οι χώρες που πρώτες αντιμετώπισαν την κρίση αρχίζουν να εμφανίζουν καθησυχαστικά νούμερα. Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού και σε μια επανάληψη της στάσης κοντά στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η εκεί μεγαλοδύναμη προσπαθεί να βγει κερδισμένη χωρίς να ρίξει κάποια βόμβα στην Ασία αυτή τη φορά. Αποσύρεται από το Ευρωπαϊκό έδαφος και αλλάζει τη σημασία των δηλώσεων αναλόγως με το άνοιγμα του χρηματιστηρίου κάθε μέρα. Ο κύκλος του αυγού (τεχνοκράτες) και της κότας (λαϊκιστές) έχει ξανά πολλούς δρομείς μέσα του.

Ίσως να ξαναπεράσω από το σούπερ μάρκετ τώρα που μεσημεριάζει. Δεν ξέρω κι αν έχουμε και σήμερα κανένα διαδικτυακά οργανωμένο ραντεβού στα μπαλκόνια. Να ευθυμήσουμε και να ονειρευτούμε τον μόσχο τον σιτευτό που τόσο μας έλειψε. Φαντάζομαι τα πασχαλινά τραπέζια, ξέχειλα από ζωικά προϊόντα και ζωώδη ένστικτα. Όμως βιάζομαι. Προσωρινά ας κάνω μια ανανέωση στο φίντ μου και να πάω να πιω μισό κουταλάκι αντισηπτικό να στανιάρω. Κι είμαστε ακόμα στην αρχή λένε οι επιστήμονες. Όταν οι άλλοι ανακοινώνουν ότι το καταπολεμήσαν στα εργαστήρια, εμείς ακούμε πρωθυπουργούς να τραγουδάνε και φαντάζομαι ήδη τους γλύπτες στην αγορά της Κίνας να λαξεύουν τους σύγχρονους άτλαντες. Ομαλοποίηση παγκόσμιας οικονομίας με δασμούς εν όψη! Οι υπόλοιποι θα τρέχουν να καλύψουν τις χαμένες ώρες λατρείας και τις καρδούλες στα σόσιαλ.

 

https://thessaloniki2020.blogspot.com/