(Δίσκοι ελληνικής ραφής από περασμένα καλοκαίρια που διηγώντας τα θα κλαις)
Πατρίδα μας μπορεί να είναι και τα παλιά καλοκαίρια μας… Του Δημήτρη Τσιρώνη
Κάθε τέτοια εποχή, κάθε που ένας κομήτης πέφτει πάνω στη γη, κάθε ταξίδι που προγραμματίζεται να τελειώσει μόλις το σχέδιο έχει γίνει στο χαρτί, αφήνουμε τα κύματα από μια φάλαινα στ’ ανοιχτά να θάψει τη θέληση για καθετί καινούργιο. Οι αναμνήσεις είναι ασφαλείς. Η κασέτα δεν έχει μασηθεί ακόμα. Έχε χάρη που αγοράσαμε απόθεμα από ‘κείνες τις μεταλλικές και κρατάνε γερά, όσο κόντρα κι αν φυσά…
Τα 80’s τελειώνανε κι ελπίζαμε να το κάνουν πολύ γοργά και να μην ξανάρθουν. Η τύχη (ή η ατυχία καλύτερα, κατάφερε περίεργα πράγματα λίγες δεκαετίες μετά μέσω συνδρομητικών καναλιών, αλλά αυτό είναι ένα άλλο αστείο κείμενο!) έφερε στα χέρια μας τον δίσκο των Last Drive τόσο από τη Hitch-Hyke Records όσο κι από τον γερμανικό κολοσσό στα μάτια των βαλκάνιων, Music Maniac Records. Το “Heatwave” (’88) ήταν ακριβώς αυτό, ένα χτύπημα στην κοιλιά και λίγο παρακάτω… Φυσικά κι αφού ο ίδιος ο Devil may care, το έκανε με την ίδια ευκολία που μετά γοργά και ξεκάθαρα Gone gone gone. Προσευχόμενοι με τη βοήθεια της ερωτικής ειρωνείας του Bob δηλώνανε It’s all over now, baby blue για επτά ολόκληρα λεπτά, αλλά μέχρι ν’ αγγίξουν το τέλος αλλάζανε ρυθμό και γίνονταν Baby, it’s real. Η ενηλικίωση δεν είχε έρθει. Έπαιζε ρόλο το πώς κουνούσες τη μέση σου και πόση ώρα κρατούσες τον καπνό μέσα σου…
Από τις πρώτες διαφορετικές αναμνήσεις ήταν εκείνο το μυστήριο beat σε δίσκο της Wipe Out! Records. Ώπα ρε αδερφέ, κάτσε, τι έγινε ‘δώ πέρα; Που ‘ναι οι κιθάρες; Και γεμάτοι ενοχές αρχίσαμε εκείνο τον Ιούνη του 1992 να ρουφάμε τα λόγια του Κωνσταντίνου και τους χτύπους του Μιχάλη και του Αντώνη. Πόσες φορές αφήσαμε το ασπρόμαυρο εξώφυλλο λίγο έξω από το ράφι για να το πιάνουμε αμέσως και τυχαία ξεχνούσαμε το βινύλιο στο πικάπ… Πάψαμε να γελάμε με ηλίθια αστεία, είδαμε τον κόσμο των προαστίων της πρωτεύουσας μέσα από το βλέμμα των παριών κι ανεβήκαμε στον εξώστη για να χορέψουμε τη ντίσκο αλμπάνα. Εκείνο το αστέρι που λέγαμε ‘μεις Στέρεο Νόβα δεν κάηκε στο απώτερο σύμπαν και συνέχισε να φωτίζει σαν το φανάρι του Διογένη στα σοκάκια της πόλης. Η ενηλικίωση πλησίαζε κι έμοιαζε πια ότι θα ζούσες για πάντα. Δεν σε ενδιέφερε τι θα έλεγε ο κόσμος, ο κόσμος όλος ήσουν εσύ…
Καλοκαίρι 1994, τα παιδιά της τρίτης Λυκείου φεύγουν μαζικά προς την Ίο για να ξεπεράσουν το χαμένο έτος 1993-94. Η Eurovision πολιορκεί τις αισθήσεις όλων των ημερολογιακών νέων αλλά και των πρόωρα γερασμένων οσονούπω επαγγελματιών δημοσίων υπαλλήλων και λοιπών. Από την Άννα τη Βίσση με τη βοήθεια των Επίκουρων, την άτιμη πράξη του Θέμη Αδαμαντίδη με τις “Σαρανταπέντε Κοπελιές” του, από τον Σωκράτη, την Κλεοπάτρα και τον Τσάρλι τον Τσάπλιν, την Πωλίνα και την Σοφία Βόσσου, τους “γερμανούς” Bang! (βλέπε Wham!) και τον Κώστα Μπίγαλη (λέγε με Big Alice) μέχρι τέλος την μοναδική Μαρινέλλα που έδωσε τον απόλυτο καλοκαιρινό ανθεμικό χαρακτήρα με το κρασί, τη θάλασσα και τ’ αγόρι της! Ποιες οι Ψυχικές Επιδράσεις στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα μετά απ’ όλα αυτά τα χρόνια αποτυχημένων ανεδαφικών κι ανούσιων προσπαθειών να ανήκεις κάπου; Εμείς φοράμε το χειμώνα ανοιξιάτικα και χορεύουμε! Η μόνη δυναμική τελικά φαίνεται να έρχεται από τα φάρμακα. Έτσι η Elfish Records τυχαία αφιερώνει το δέκα το καλό στο “Eurovision/Otravision” του 1993 κι αμέσως τον επόμενο χρόνο τερματίζει την τετραετή προσπάθειά της με το “Φαρμακοδυναμική” αμφότερα κομψοτεχνήματα ενός industrial – drone αισθητήριου κάτω από το όνομα Ilios / Ήλιος. Η ενηλικίωση σε άγγιζε. Δεν είχες παρά να αποδείξεις ότι νόμιμα κατανάλωνες απεριόριστες ποσότητες από αλκοόλ και γύρο σε πίτα με απ’ όλα…
Κάθε καλοκαίρι, αυτόν τον θεό προσκυνάμε, ζητάμε να μας χρωματίσει χωρίς να μας κάψει και τελικά με ράθυμα βήματα τον αποχαιρετάμε, με περίσσια βιταμίνη D και το φθινόπωρο να κρέμεται σαν τον άλλο θεό του κάτω κόσμου πάνω από το κεφάλι μας, αμέσως μετά το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Τότε το soundtrack αλλάζει, οι Ding An Sich αναλαμβάνουν το πισωγύρισμα με πλήκτρα, φωνητικά κι ατμοσφαιρικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Ακόμα κι αν η κοινότητα των goths παρέπαιε μεταξύ κακού μακιγιάζ τύπου Brian Molko και φθηνής επαναλαμβανόμενης λογοτεχνίας από ημιυπόγειο της Ζωοδόχου Πηγής, υπήρχαν Several Ways για Έκσταση και ελπίδα για Certain Destinations (are Inevitable). Τι ήταν για το καλοκαίρι του 1995 οι Ding An Sich παρά μια ακόμα επιτύμβια στήλη του new wave και ένα μελαγχολικό όνειρο – αναπόληση; Μία πράσινη αγγλόφωνη πινακίδα ανάμεσα σε κοκκινωπά απαγορευτικά από Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά και Διάφανα Κρίνα. Μια στιγμή και μια ανάσα μετά την ενηλικίωση, όταν θα χρειαζόσουν όλα αυτά για να προχωρήσεις μοναχός σου…
Έτσι κύλησαν τα 90s κι έδωσαν τη θέση από το ελληνόφωνο ροκ των σταδίων και των Επισκεπτών στο metal των Rotting Christ και Septic Flesh. Επίκαιρο πέρασμα από hip hop και άλλες αδιάφορες low υπο-κατηγορίες απαραίτητες ελέω παγκοσμιοποίησης δίχως ποίηση. Η δεκαετία των 00s προχώρησε με το stoner rock να μετράει οπαδούς σε δεκάδες χιλιάδες ομάδων μεταξύ Nightstalker, Planet of Zeus, 1000mods και περισσότερα πιο progressive ονόματα τύπου Naxatras και λοιπών Χωρικών της Ελληνικής Ηπείρου με όνειρα μεγάλα τύπου Barb Wire Dolls και πολύχρωμα ανέμπνευστα πανάκριβα βινύλια.
Πάμε Fast Forward μερικές εκατοντάδες μήνες μέσα στην εσωστρέφεια μιας σκηνής που κατασκηνώνει χωρίς να πληρώνει κι εκμεταλλεύεται τις παροχές του ελεύθερου καπιταλισμού. Είκοσι χρόνια μπροστά κι ο μαθητής, μετά από φοιτητής, εργαζόμενος, φορολογούμενος, διαμαρτυρόμενος, ένορκος, οικογενειάρχης, προϊστάμενος και συλλέκτης, επανέρχεται στην θαλπωρή των νεκραναστημένων δίσκων στο δωμάτιο με τον κλιματισμό.
Από τον Βόλο μέχρι τη νέα ήπειρο, με το καράβι των αργοναυτών και τη σλοβένικη ετικέτα, είναι ενός μπαζούκα βολή. Τ’ άλογα χορεύουν κάτω από νέον φώτα παρέα με τη Zed the Mythical Goat σ’ ένα Ravening Trip ενός Summer Song που ξεκίνησε δειλά το 2012 κι ολοκληρώθηκε το επόμενο Bazooka-καλοκαίρι. Υπάρχει στο μυαλό όλων μας ότι η καλύτερη στιγμή είναι η πρώτη φορά, τότε που αντίκρισες το ηλιοβασίλεμα στην καλδέρα, την ομάδα να βγαίνει κάτω από τους παιάνες ευρωπαϊκής διοργάνωσης, πρώτο φιλί, πρώτος δίσκος, πρώτο παιδί, πρώτος μουσακάς, πρώτο επτάιντσο στην απέναντι πλευρά της θάλασσας (“I Want To Fuck All The Girls In My School”) και δεν συμμαζεύεται! Κατόπιν ωρών τίποτα δεν έχει την ίδια γεύση, μόνο η αίσθηση του τζατζικιού που συνόδευε τα τηγανητά κολοκυθάκια στο μεσημεριάτικο τραπέζι. Δεν υπάρχουν άλλοι στόχοι για να πετύχεις…
Τον Ιούλιο του 2013 ήμασταν με τα μπούνια στην οικονομική κρίση και τα μνημόνια άρχιζαν να γεμίζουν κάθε κενό χώρο της Καλλιδρομίου. Το Πρόγραμμα είχε Ορεινό Όνειρο Κρήτης αλλά ήταν τόση η Απόσταση από την Εκδρομή μέχρι τα τριψήφια ποσά που ζητούσαν οι μεταπωλητές γι’ αυτό το βινύλιο της Inner Ear, που η Μαγνητοταινία βρήκε τη φυσική της θέση στην αιωνιότητα του bandcamp από τα ίδια τα Κτίρια τη Νύχτα. Εκεί όπου συνεχίζουν ακόμα κι όταν αδειάζουν οι σκάλες στις δημόσιες υπηρεσίες να διασκεδάζουν με τη διαδοχή των γενεών, θυμούμενοι τις μέρες του ’94. Αναρωτιέσαι αν επιτηδευμένα έφτασες μέχρι εδώ ή ήταν όλα τυχαία φτερουγίσματα σταγονιδίων στον αέρα κλιματιζόμενων χώρων…
Βόμβος και σκοτάδι, κουκούλες και ανυπαρξία λόγου, μόνο ύπαρξη. Ιούλιος 2014. Ξεκινάει η τριλογία των Mohammad με τους ήχους της πόλης που στέκεται ανάμεσα σε δεδομένες συντεταγμένες, τσιμεντένια ή χάρτινη, ανακυκλωμένη ή αρχαία, σε χαμηλές συχνότητες γεμάτη ένταση κι απέραντη καπνισμένη μοναξιά. Το “Zo Rèl Do” στέκει ανάμεσα στις υπόλοιπες πρώτες κυκλοφορίες των τριών μουσικών με περηφάνια και χωρίζει το πριν με το μετά, τα σκοτεινά υπόγεια με τα μεγάλα σκανδιναβικά πλήθη σκυφτών συμμετεχόντων. Η ακρόασή του είναι μια εμπειρία, η ζωντανή ερμηνεία του συνόλου που απαρτίζεται από κοντραμπάσο, βιολοντσέλο και γεννήτριες είναι κάτι που δεν μπορεί να καταγραφεί όσες βιντεοκασέτες κι αν υπάρχουν κάθετα βαλμένες στους τοίχους ενός υπογείου (café bar COO, Θεσσαλονίκη, Μάιος 2014). Από ‘δω και κάτω δεν κρατάς κανένα χέρι. Προχωράς τον κάθε μήνα σου, σαν να ‘ναι ένας χρόνος κι ακόμα παραπέρα…
Αυτό το καλοκαίρι προβάλλεται συνεχώς στους θερινούς κινηματογράφους των μόνιμων κατασκευών στα κάμπινγκ η πρώτη έγχρωμη εξολοκλήρου Ελληνική ταινία του 1967 “Καλώς ήλθε το δολλάριο” ή αλλιώς “O 6Ος Αμερικάνικος στόλος”. Εκεί κορίτσια κι αγόρια προσελκύουν τα ναυτάκια στην Τρούμπα με κάθε θεμιτό κι αθέμιτο τρόπο. Έξω από απαγορεύσεις και συνωστισμό, χωρίς να μετράει κανείς πόσες καρέκλες έχει το τραπέζι ή πόσα μέτρα απέχει η ξαπλώστρα μου από την ξαπλώστρα σου, το μόνο που έχει σημασία είναι η διέλευση των ναυτών και του συναλλάγματός τους από το κατώφλι του μαγαζιού μας. Ποιος θα παίξει το ρόλο του μικρού αδερφού του Φίλιππου τώρα πια;
http://www.mic.gr/thema/zesto-kalokairi-travas-akoma-i-allios-kalos-ta-naytakia-ta-zoympoyrloydika