The Beatles: “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” (Parlophone, 1967)
Έλα τώρα... Τι είναι ακριβώς αυτό; Δέχομαι να κυκλοφορούσαν ένα επτάιντσο δισκάκι με το “Lucy in the Sky with Diamonds” και flipside το “Within You Without You”, αλλά μέχρι εκεί. Και δεν φταίει μόνο που σε όλη την παιδική μου ηλικία αυτός ο δίσκος φιγουράριζε στην πρώτη θέση κάθε λίστας. Δεν φταίει μόνο που σπατάλησα αρκετές ώρες να τον ακούσω ολόκληρο, προσπαθώντας να καταλάβω τι του βρήκαν οι προηγούμενοι. Φταίει μάλλον το κολάζ εξώφυλλο και τα ψυχεδελικά χρώματα. Φταίει ότι το συγκρότημα σταμάτησε τα χαζούλικα τραγουδάκια της δεκαετίας του ’60 και προσπάθησε να σοβαρευτεί στο στούντιο και να εκμεταλλευτεί την τεχνολογία της εποχής του. Φταίνε οι φανφάρες και οι υποσχέσεις για κάτι αλλιώτικο, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα και καλύτερο τουλάχιστον σε σχέση με το προηγούμενο “Revolver” και το επόμενο “The White Album”.
Μετά από αμέτρητα singles, συναυλίες, συνεχείς προκλήσεις λιποθυμιών και αυξήσεις τραπεζικών καταθέσεων παράλληλα με αλλαγές συμβολαίων, δικαιωμάτων και συντρόφων, η τετράδα από το Liverpool αποφάσισε να πειραματιστεί με κάθε λογής συσκευές και τερτίπια παραγωγής επιδιώκοντας το διαφορετικό. Είχε να ανταγωνιστεί την επιτυχία του συγκροτήματος - ανέκδοτο Monkees, οι οποίοι παρεμπιπτόντως είχαν 3 άλμπουμ στα τσαρτς το 1967 και μόνο με το δεύτερο κάθισαν περισσότερο στην αμερικανική κορυφή από το εν λόγω των Beatles. Ενώ με σειρά κυκλοφορίας η χρονιά είχε να δείξει: το ντεμπούτο των Doors, τους Rolling Stones με το “Between the Buttons”, το “Surrealistic Pillow” των Jefferson Airplane, τις πρώτες εμφανίσεις των Electric Prunes, Grateful Dead, Jimi Hendrix και Velvet Underground, καθώς και πανάξια άλμπουμ από Troggs, Byrds, Donovan, Frank Zappa και όλα αυτά πριν την τελευταία εβδομάδα του Μαΐου που βγήκε το “Sgt. Pepper’s Lonely Heart Club Band” στην Αγγλία και μια εβδομάδα μετά στην Αμερική.
Ίσως να φταίει ότι το συγκρότημα είχε αποσυρθεί από τη σκηνή και σιγά – σιγά έμπαιναν στο ράφι της ιστορίας. Ίσως ότι ο Paul είχε την αρχική ιδέα κάτι που δεν μπορεί να οδηγήσει και στα καλύτερα αποτελέσματα. Σίγουρα όμως το διπλό A-side single “Strawberry Fields Forever” / “Penny Lane” που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο και η απόφαση να μην συμπεριληφθεί στο δίσκο τον κάνει φτωχότερο. Υποτίθεται ότι αυτό θα ήταν ένα ψευδώνυμο συγκροτήματος και θα ήταν το τέλειο πείραμα αν είχε κυκλοφορήσει κάπως έτσι. Σαν προσπάθεια μιας ανώνυμης μπάντας δίχως τη δυνατότητα να ηχογραφήσει επί μήνες και να επιλέξει συνεργάτες μέσα από το ακριβότερο ρόστερ της εποχής. Τα περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα που πουλήθηκαν δείχνουν ότι όποιο κι αν είναι το περιεχόμενο, αν το όνομα πουλάει απαραίτητη είναι η στρατηγική αντί για την έμπνευση.
Μισό αιώνα μετά, αδυνατώ να τοποθετήσω τον Λοχία Πιπέρι σε κάποιο ράφι της δισκοθήκης μου, παρά μόνο σε ένα από τα πάνω – πάνω που δεν με ενδιαφέρει και η υψηλή θερμοκρασία που μπορεί να πιάσει εκεί! Ίσως κιόλας να ήταν τόσο προφητικό το “When I’m Sixty-Four”, φαλακροί υπερήλικες που ακόμα ονειρεύονται λουλούδια και διακοπές στα νησιά το καλοκαίρι, εγγόνια στα γόνατά τους και την ανάγκη να τους χρειάζονται και να τους ταΐζουν! Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω το γιατί κάθε τέτοιο κλασικό όνειρο χαμένων στιγμών ζωής πρέπει να συνοδεύεται με αυτόν τον δίσκο. Αρκεί η καταγραφή ότι όλο αυτό ήταν απλά “A Day in the Life”!
http://www.mic.gr/team/overrated
http://www.mic.gr/team/klasika-almpoym-se-ierosylo-microskopio
Έλα τώρα... Τι είναι ακριβώς αυτό; Δέχομαι να κυκλοφορούσαν ένα επτάιντσο δισκάκι με το “Lucy in the Sky with Diamonds” και flipside το “Within You Without You”, αλλά μέχρι εκεί. Και δεν φταίει μόνο που σε όλη την παιδική μου ηλικία αυτός ο δίσκος φιγουράριζε στην πρώτη θέση κάθε λίστας. Δεν φταίει μόνο που σπατάλησα αρκετές ώρες να τον ακούσω ολόκληρο, προσπαθώντας να καταλάβω τι του βρήκαν οι προηγούμενοι. Φταίει μάλλον το κολάζ εξώφυλλο και τα ψυχεδελικά χρώματα. Φταίει ότι το συγκρότημα σταμάτησε τα χαζούλικα τραγουδάκια της δεκαετίας του ’60 και προσπάθησε να σοβαρευτεί στο στούντιο και να εκμεταλλευτεί την τεχνολογία της εποχής του. Φταίνε οι φανφάρες και οι υποσχέσεις για κάτι αλλιώτικο, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα και καλύτερο τουλάχιστον σε σχέση με το προηγούμενο “Revolver” και το επόμενο “The White Album”.
Μετά από αμέτρητα singles, συναυλίες, συνεχείς προκλήσεις λιποθυμιών και αυξήσεις τραπεζικών καταθέσεων παράλληλα με αλλαγές συμβολαίων, δικαιωμάτων και συντρόφων, η τετράδα από το Liverpool αποφάσισε να πειραματιστεί με κάθε λογής συσκευές και τερτίπια παραγωγής επιδιώκοντας το διαφορετικό. Είχε να ανταγωνιστεί την επιτυχία του συγκροτήματος - ανέκδοτο Monkees, οι οποίοι παρεμπιπτόντως είχαν 3 άλμπουμ στα τσαρτς το 1967 και μόνο με το δεύτερο κάθισαν περισσότερο στην αμερικανική κορυφή από το εν λόγω των Beatles. Ενώ με σειρά κυκλοφορίας η χρονιά είχε να δείξει: το ντεμπούτο των Doors, τους Rolling Stones με το “Between the Buttons”, το “Surrealistic Pillow” των Jefferson Airplane, τις πρώτες εμφανίσεις των Electric Prunes, Grateful Dead, Jimi Hendrix και Velvet Underground, καθώς και πανάξια άλμπουμ από Troggs, Byrds, Donovan, Frank Zappa και όλα αυτά πριν την τελευταία εβδομάδα του Μαΐου που βγήκε το “Sgt. Pepper’s Lonely Heart Club Band” στην Αγγλία και μια εβδομάδα μετά στην Αμερική.
Ίσως να φταίει ότι το συγκρότημα είχε αποσυρθεί από τη σκηνή και σιγά – σιγά έμπαιναν στο ράφι της ιστορίας. Ίσως ότι ο Paul είχε την αρχική ιδέα κάτι που δεν μπορεί να οδηγήσει και στα καλύτερα αποτελέσματα. Σίγουρα όμως το διπλό A-side single “Strawberry Fields Forever” / “Penny Lane” που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο και η απόφαση να μην συμπεριληφθεί στο δίσκο τον κάνει φτωχότερο. Υποτίθεται ότι αυτό θα ήταν ένα ψευδώνυμο συγκροτήματος και θα ήταν το τέλειο πείραμα αν είχε κυκλοφορήσει κάπως έτσι. Σαν προσπάθεια μιας ανώνυμης μπάντας δίχως τη δυνατότητα να ηχογραφήσει επί μήνες και να επιλέξει συνεργάτες μέσα από το ακριβότερο ρόστερ της εποχής. Τα περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα που πουλήθηκαν δείχνουν ότι όποιο κι αν είναι το περιεχόμενο, αν το όνομα πουλάει απαραίτητη είναι η στρατηγική αντί για την έμπνευση.
Μισό αιώνα μετά, αδυνατώ να τοποθετήσω τον Λοχία Πιπέρι σε κάποιο ράφι της δισκοθήκης μου, παρά μόνο σε ένα από τα πάνω – πάνω που δεν με ενδιαφέρει και η υψηλή θερμοκρασία που μπορεί να πιάσει εκεί! Ίσως κιόλας να ήταν τόσο προφητικό το “When I’m Sixty-Four”, φαλακροί υπερήλικες που ακόμα ονειρεύονται λουλούδια και διακοπές στα νησιά το καλοκαίρι, εγγόνια στα γόνατά τους και την ανάγκη να τους χρειάζονται και να τους ταΐζουν! Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω το γιατί κάθε τέτοιο κλασικό όνειρο χαμένων στιγμών ζωής πρέπει να συνοδεύεται με αυτόν τον δίσκο. Αρκεί η καταγραφή ότι όλο αυτό ήταν απλά “A Day in the Life”!
http://www.mic.gr/team/overrated
http://www.mic.gr/team/klasika-almpoym-se-ierosylo-microskopio