Dimitris Tsironis | Δημητρης Τσιρωνης

(Δίσκοι ελληνικής ραφής από περασμένα καλοκαίρια που διηγώντας τα θα κλαις) Πατρίδα μας μπορεί να είναι και τα παλιά καλοκαίρια μας… Του Δημήτρη Τσιρώνη Κάθε τέτοια εποχή, κάθε που ένας κομήτης πέφτει πάνω στη γη, κάθε ταξίδι που προγραμματίζεται να τελειώσει μόλις το σχέδιο έχει γίνει στο χαρτί, αφήνουμε τα κύματα από μια φάλαινα στ’ ανοιχτά να θάψει τη θέληση για καθετί καινούργιο. Οι αναμνήσεις είναι ασφαλείς. Η κασέτα δεν έχει μασηθεί ακόμα. Έχε χάρη που αγοράσαμε απόθεμα από ‘κείνες τις μεταλλικές και κρατάνε γερά, όσο κόντρα κι αν φυσά… Τα 80’s τελειώνανε κι ελπίζαμε να το κάνουν πολύ γοργά και να μην ξανάρθουν. Η τύχη (ή η ατυχία καλύτερα, κατάφερε περίεργα πράγματα λίγες δεκαετίες μετά μέσω συνδρομητικών καναλιών, αλλά αυτό είναι ένα άλλο αστείο κείμενο!) έφερε στα χέρια μας τον δίσκο των Last Drive τόσο από τη Hitch-Hyke Records όσο κι από τον γερμανικό κολοσσό στα μάτια των βαλκάνιων, Music Maniac Records. Το “Heatwave” ( ’88 ) ήταν ακριβώς αυτό,

Γέννημα θρέμμα της Ρώμης, των δρόμων της και των χρωμάτων της, ο ήχος του Ennio Morricone είναι αναγνωρίσιμος μέσα από τετρακόσια ως πεντακόσια μουσικά θέματα για ταινίες που δημιούργησε. Κοντά στο τέλος (2016) κέρδισε κι ένα Όσκαρ μουσικής για τη μουσική του στο “The Hateful Eight” ως φόρος τιμής τόσο στον ίδιο όσο και στον σκηνοθέτη Quentin Tarantino (είχε προηγηθεί μια δεκαετία πριν ένα πρώτο «τιμητικό» βραβείο, προφανώς πάνω στην αγωνία να τον προλάβουν εν ζωή). Στο μυαλό των περισσοτέρων μένει το όνομά του δίπλα στις σειρές από γουέστερν του Sergio Leone και τις ταινίες των Bernando Bertolucci , B rian De Palma , Paolo Pasolini κ.ά. https://open.spotify.com/playlist/1VfLo1Ozrg5eoZBgF9B08Z Παρόλο που όλοι θα θυμούνται τον Ennio για αυτές τις κινηματογραφικές του επενδύσεις, που ήταν υπερβολικά πολλές κι αρκετά επιτυχημένες, δεν ήταν το μόνο σημείο καλλιτεχνικής του δράσης και σίγουρα αυτό για το οποίο ήταν περήφανος. Περισσότερα από 150 έργα που ο ίδιος αποκ

Στο δέκατο επεισόδιο των Beater Casts, ο Δημήτρης Τσιρώνης σου διαβάζει επιλογές κειμένων από το βιβλίο του Leonard Cohen (Λέοναρντ Κόεν), «Το Βιβλίο του Ελέους» . https://open.spotify.com/episode/2RleStyYb6IEEV3JOglaiT «Μη ξέροντας πού να πάω, έρχομαι σε σένα. Μη ξέροντας πού να στραφώ, στρέφομαι σε σένα. Μη ξέροντας πώς να μιλήσω, μιλάω σε σένα. Μη ξέροντας τί να κρατήσω, προσδένομαι σε σένα. Έχοντας χάσει το δρόμο μου, παίρνω δρόμο για σένα. Έχοντας κηλιδώσει την καρδιά μου, υψώνω την καρδιά μου σε σένα. Έχοντας απολέσει τις ημέρες μου, απιθώνω το σωρό τους μπροστά σου.» «Το Βιβλίο του Ελέους» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Leonard Cohen — πενήντα σύγχρονοι, μητροπολιτικοί ψαλμοί που εκφράζουν την όλο πάθος κραυγή ενός ανθρώπου προς το δημιουργό του. Για πολλούς αναγνώστες, οι ψαλμοί αυτοί θα δώσουν φωνή στις βαθύτερες και δυνατότερες ενοράσεις τους — στον Κοέν θα εξασφαλίσουν το Βραβείο Ποίησης του Σ υλλόγου Καναδών Συγγραφέων (1984 — την ίδια χρονιά θα

Ήρθε στις πρώτες μέρες του Ιούλη, μέσα σε έναν κυκλώνα bedroom & underground κυκλοφοριών το “Lipsum” απ’ ένα ακόμα (The) Unknwown Artist . Μυσταγωγικά χτυπήματα από drum machines και προγραμματάκια κάθε λογής που προσπαθούν να φέρουν την απλότητα του αναλογικού ήχου και να βάλλουν στο ίδιο τραπέζι για καφέ και γλυκό του κουταλιού τον Richard D. James με τον J Dilla κάτω απ’ το κριτικό βλέμμα και το σερβίρισμα του ίδιου του Eno ! Απλωμένες χρονικά συνθέσεις, αρκετές φορές πέρα των 10 λεπτών, ρυθμοί χαμηλότεροι των χτύπων της καρδιάς μέχρι και τρεις φορές επάνω, samples από ποιητές και μουσικούς, όλα περασμένα στο μίξερ του σήμερα, τόσο όσο να αφήσει το σύμπαν του Αγνώστου Καλλιτέχνη να αναπνέει. Παιδικά βηματάκια από dubstep σε lo-fi ambient και αγνώριστοι midi καλλωπισμοί δημιουργούν ένα σύμπαν που κυλάει και διαρκεί σαν τα καλοκαιρινά παγάκια σ’ ένα τεράστιο αλουμινένιο ποτήρι. Η κάθε σύνθεση του “Lipsum” είναι ένα “Ad Norm” συνοδε

Speaker Music - Black Nationalist Sonic Weaponry (Planet Mu, 2020)   Η αντίδραση πρέπει να ‘ναι φρέσκια, σαν την ντομάτα στην ελληνική σαλάτα, ζουμερή, μυρωδάτη κι εύγευστη. Έχοντας μόνο μια κυκλοφορία πέρσι τον Δεκέμβρη, ο Speaker Music, πίσω από τον τόσο αδιάφορο τίτλο του, without excess αλλά with empathy πραγματώνει μια προσπάθεια ηλεκτρονικής minimal/micro-dub cut & paste πετυχημένης τεχνικής, αποτίνοντας φόρο τιμής σε όλη τη σημερινή κοινωνική επανάσταση κι εξέγερση υπέρ της ισότητας μαύρων και λοιπών. Ο “μάστορας” του ήχου DeForrest Brown Jr δηλώνει εν γένει καλλιτέχνης και θεωρητικός κι από αναγκαιότητα μουσικός. Το ηχητικό κομψοτέχνημά του στέκει σαν μια ημερολογιακή καταγραφή με τη χρήση όλων των τεχνικών εναλλακτικής ηλεκτρονικής μουσικής, speech-political sampling, hi tech funk/soul και techno. Διαβάστε μόνο τους τίτλους που ξερνάνε χωρίς καμιά ποίηση τις κοινωνικές του θέσεις και μαζί κατεβάστε το πολυσέλιδο pdf που συλλέγει απόψεις Black theor

Όταν το συναυλιακό στερητικό σύνδρομο του παρόντος γίνεται αφόρητο, ένα καταφύγιο γίνονται οι αναμνήσεις... Του Δημήτρη Τσιρώνη Μου φαίνεται αδιανόητο, σχεδόν ανόητο τολμώ να σκεφτώ, ότι η τελευταία συναυλία που είδα για το 2020 μέχρι τώρα ήταν στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης, καθιστός, σε πάνω διάζωμα, τεντωμένος για να δω τη «φάση», με φιστίκια και πασατέμπο αντί για τσιγάρο και μπύρα. Και τι έγινε αν ήταν οι Tindersticks κάπου ‘κει κάτω; Θα μπορούσε να ‘ναι ένα ακόμα επεισόδιο ‘Black Mirror’. Λίγο μετά, έχοντας απολέσει τις «ευκαιρίες του μήνα» των «ζωντανών» Editors και Telescopes δεν αναρωτιόμουν καθόλου τι θα μου λείπει στην καινούργια αυτή εποχή. Οι συναυλίες. Η ευκαιρία να ντυθώ και να βγω με σκοπό να δω και ν’ ακούσω ολοζώντανα μπροστά μου καλλιτέχνες από κάθε μεριά του στρόγγυλου αυτού κόσμου. Γιατί σε λίγο θα αναρωτιέμαι αν η θεωρία για το επίπεδο ταψί έχει κάποια βάση μεγαλύτερη από τα ταψιά με τα γαρίφαλα στα μπουζουξίδικα. Έτσι γυρίζω πίσω τη μνήμη μου

Στις μέρες της καραντίνας και της συχνής γκρίνιας ήταν ελάχιστοι οι καταξιωμένοι μουσικοί που απέδειξαν τη δημιουργικότητα και την ανησυχία τους για τα κείμενα των ημερών. Τι κρίμα… Να είσαι μπροστά σε μια μοναδική ιστορική στιγμή και να αναλώνεσαι σε μότο του στυλ Support Art Workers. Ίσως απλά για να είσαι ένας από αυτούς, για να ανήκεις κάπου. Το χαστούκι ήρθε από τους Rolling Stones και το “Living in a Ghost Town” στις 23 Απριλίου, ενώ προηγήθηκε κάποια μεσάνυχτα ένα μήνα πριν το 17λεπτο “Murder Most Fool” του Bob Dylan. Χωρίς να ήταν αυτοί οι μοναδικοί μουσικοί που ενεργοποιήθηκαν, αξίζει μια μνεία στις ενέργειές τους. Είναι άραγε σημαντικό για την ιστορία να αναγραφούν οι ηλικίες τους; Προφανώς όχι, αφού αποτελούν τα πρόσωπα που πολύ απλά θα μπορούσαν να είναι οι ονειρεμένοι παππούδες μας. Όμως ανησύχησαν και συνέχισαν. Με τον τελευταίο να επιλέγει αυτό το δύσκολο από άποψη κάθε είδους πωλήσεων καλοκαίρι, να κυκλοφορήσει ένα δίσκο 58 χρόνια μετά το ντεμπούτο το