Dimitris Tsironis | Δημητρης Τσιρωνης

Ένα γραπτο-ακουστικό αφιέρωμα του Δημήτρη Τσιρώνη σε εγχώριες εκδοχές ενός είδους που σπανίως θα το βρείτε με ταμπελάκι στα δισκάδικα Για να γίνεις ποιητής πρέπει να φυλακιστείς, για να γράψεις ένα διήγημα πρέπει να έχεις πονέσει, για να φτιάξεις μουσική πρέπει να είσαι καταραμένος και για να ανακαλύψεις αυτά που άλλοι έχουν δημιουργήσει πρέπει να είσαι μοναχός σου. Αυτή είναι η μοίρα του καλλιτέχνη, τόσο του πρωταρχικού που εμπνέεται κι ετοιμάζει κάτι, όσο και του δέκτη που δεν σταματάει να ανακαλύπτει, να ταξιδεύει και να ανασκαλεύει τα συρτάρια του παρελθόντος γι’ αυτά που του ξέφυγαν. Η κάθε χώρα δεν βρίσκεται μέσα στη γυάλα της, δεν κολυμπάει σε γαλήνια νερά που μέσα τους υπάρχουν άφθονα τηγανισμένα ψάρια και φύκια μαριναρισμένα προς βρώση. Όλα είναι αλληλοσυνδεόμενα κι επηρεάζονται αργά ή γρήγορα από το κοντινό κι ευρύτερο περιβάλλον τους. Μένει στον καθένα χωριστά να διαλέξει τη θέση του, ανάλογα με το σημείο της πορείας της ζωής του που βρίσκεται, να α

The Beatles: “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” (Parlophone, 1967) Έλα τώρα... Τι είναι ακριβώς αυτό; Δέχομαι να κυκλοφορούσαν ένα επτάιντσο δισκάκι με το “Lucy in the Sky with Diamonds” και flipside το “Within You Without You”, αλλά μέχρι εκεί. Και δεν φταίει μόνο που σε όλη την παιδική μου ηλικία αυτός ο δίσκος φιγουράριζε στην πρώτη θέση κάθε λίστας. Δεν φταίει μόνο που σπατάλησα αρκετές ώρες να τον ακούσω ολόκληρο, προσπαθώντας να καταλάβω τι του βρήκαν οι προηγούμενοι. Φταίει μάλλον το κολάζ εξώφυλλο και τα ψυχεδελικά χρώματα. Φταίει ότι το συγκρότημα σταμάτησε τα χαζούλικα τραγουδάκια της δεκαετίας του ’60 και προσπάθησε να σοβαρευτεί στο στούντιο και να εκμεταλλευτεί την τεχνολογία της εποχής του. Φταίνε οι φανφάρες και οι υποσχέσεις για κάτι αλλιώτικο, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα και καλύτερο τουλάχιστον σε σχέση με το προηγούμενο “Revolver” και το επόμενο “The White Album”. Μετά από αμέτρητα singles, συναυλίες, συνεχείς προκλήσεις λιποθυμιών και αυξ

  Κάπου ανάμεσα σε όνειρα για μεγάλα φεστιβάλ και βουτιές σε πολυσύχναστες παραλίες, ήρθε κι άραξε το φουσκωτό μας κοντά στη Πύδνα, εκεί που ηττήθηκε ο τελευταίος Μακεδόνας βασιλιάς κι ήρθε φέτος να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τη συναυλιακή αναβροχή το The Long Beach Festival με καλεσμένους τη δεύτερη νύχτα την αφρόκρεμα της Ελληνικής rock σκηνής. Εμείς πριν βρεθούμε εκεί και τηρήσουμε τις αποστάσεις -για πρώτη φορά στη ζωή μας σε συναυλιακό χώρο- μιλήσαμε με τους Naxatras , έτσι για να ζεσταινόμαστε σιγά – σιγά! Περάσανε πέντε χρόνια, μέσα τους είχαν το ντεμπούτο, τα δυο επόμενα, ένα EP κι ένα τραγούδι μονάχο του, όλα ανεξάρτητες κυκλοφορίες από την μπάντα, πολλές συναυλίες, μπλουζάκια και βινύλια να φεύγουν σαν ζεστά κεκάκια. Σε ποια φάση της σελήνης σας πιστεύετε ότι είστε τώρα σαν Naxatras; Τώρα μας πετυχαίνεις σε μια πολύ δημιουργική φάση. Γράφουμε το τέταρτο album μας (απαντάω αυτή τη συνέντευξη από το στούντιο)! Περίεργη χρονιά, προφανώς άλλα είχ

Στο ενδέκατο επεισόδιο των Beater Casts, ο Δημήτρης Τσιρώνης σου διαβάζει ποιήματα του Dylan Thomas (Ντίλαν Τόμας) , από τη συλλογή «Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία» , σε μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα. «Τα ποιήματα ετούτα, μ’ όλες τις χοντροκοπιές, τις ανοησίες και τις συγχίσεις τους, κινήθηκαν απ’ την αγάπη μου για τον Θεό και τον Άνθρωπο, κι αν δεν είναι έτσι, ας μην είμαι παρά ένας τρισκατάρατος βλάκας.» Ντύλαν Τόμας Διαβάζονται τα ποιήματα: Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία Έχω ποθήσει να ξεφύγω Υπήρξε καιρός Αυτός ο άρτος που κόβω Εκεί που κάποτε τα ύδατα του προσώπου σου Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία Dylan Thomas Ιούλιος 1988 Εκδόσεις: Ελεύθερος Τύπος Μουσική Box Tops – The Letter Creedence Clearwater Revival – Fortunate Son Pixies – Tame Better Oblivion Community Center – Dylan Thomas Van Halen – You Really Got Me Dylan Thomas – And Death Shall Have No Dominion Lipsum – Ad Norm IV (90) Η ομάδα του Beater.gr παρουσιάζει μια σειρά εκφωνήσεων των