Και μετά αναρωτιέσαι, πως άραγε θα ακούνε/φαντάζονται/ονειρεύονται την σημερινή μουσική μετά από 100 χρόνια; Του Δημήτρη Τσιρώνη Ο παππούς του Γιώργη είχε ένα τεράστιο μηχάνημα με κάτι σαν χάλκινο χωνί από πάνω. Μου το είχε περιγράψει πολλές φορές. Ήταν αμερικάνικο λέει και μπορούσε να τραγουδήσει. Δεν είχε σχέση με το ραδιόφωνο που μέχρι κι εγώ ήξερα. Σ’ αυτό έβαζες ότι μουσική ήθελες. Ρεμπέτικα, μπαλαλάικες, χορευτικά, εμβατήρια κι ότι μπορούσες να βρεις σε κάτι βαριούς μαύρους δίσκους από σκληρό πλαστικό. Μέχρι δυο δεκαετίες πριν, το 1900 περίπου, είχε αρχίσει η διαμάχη του καλύτερου τρόπου για να ακούσεις μουσική. Από τη μία οι σχετικά εδραιωμένοι μεταλλικοί κύλινδροι που έπαιζαν στα νικελένια τζουκ μποξ. Ουσιαστικά έριχνες ένα nickel, ένα cent δηλαδή κι απολάμβαναν τις ηχογραφήσεις μερικοί άνθρωποι τριγύρω. Η επαναστατική κίνηση αναπαραγωγής μουσικής έγινε με το γραμμόφωνο της εξωτερικής χοάνης. Δίσκοι με σκληρό βερνίκι είχαν καλύτερη αποτύπωση των ήχων, ήταν χαραγμένοι κι από τις...
Αρθρογραφία, Κριτικές & Εκπομπές