Dimitris Tsironis | Δημητρης Τσιρωνης

Οι αναμνήσεις όταν τυλίγονται με κάτι γλυκό παραμένουν περισσότερο καιρό φρέσκες και ηδονικά ευχάριστες. Οι Sugar Factory , πομποί εδώ και παραπάνω από μια δεκαετία μουσικών εσωστρεφών δημιουργιών, επιστρέφουν από το σπίτι που ποτέ δεν απομακρύνθηκαν με την καινούργια τους κασέτα “ Home”  από την Logarithm Cassette Label της Θεσσαλονίκης (κυκλοφορεί τη Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου). Επτά ορχηστρικές συνθέσεις γεμάτες μαεστρικές κιθαριστικές εκφάνσεις από τις οποίες είναι ξεκάθαρη η σύνδεση με τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους (post rock / new wave) και τις παραδοσιακές αυτοσχεδιαστικές μεσογειακές φόρμες. Έτσι, εδώ η διασκευή “ Ti Se Melei”  δένει το πριν με το σήμερα στο προσωπικό σχήμα του κιθαρίστα και συνθέτη Στέλιου Γκαγκάρη (Stelereverb) . Όπως ο ίδιος δηλώνει, αυτό είναι το παρελθόν και το μέλλον, ο διαλογιστικός τρόπος και οι επιρροές, είναι οι παντοτινές μουσικές και ένα μέσο για να συγχωρεί και να εκφράζεται με την ψυχή κι όχι με τις σκέψεις. Το όχημα των Sugar Fac

Με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου δεύτερου δίσκου τους, οι Deaf Radio επισκέπτονται μεταξύ άλλων πόλεων τη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου και ο Beater.gr έβαλε τον Δημήτρη Τσιρώνη να συνομιλήσει μαζί τους για τις έννοιες πίσω από τους τίτλους των τραγουδιών τους, την Αστυπάλαια και το ανθρώπινο ανικανοποίητο. Τι είναι αυτό το ραδιόφωνο; Είναι «κουφό» ή είναι για τους «κουφούς» και τις πόρτες τους; Η σκέψη πίσω από το όνομά μας είναι η απεικόνιση της αδυναμίας ουσιαστικής επικοινωνίας των ανθρώπων στη σύγχρονη εποχή, παρά την ύπαρξη τεχνικών μέσων που την υποστηρίζουν. Υπό αυτό το πρίσμα, και οι δύο ερμηνείες που δίνεις είναι «σωστές». Ένα «ραδιόφωνο για κουφούς» προσπαθεί να επικοινωνήσει τα μηνύματά του αλλά καταλήγει σε τοίχο, σε ένα σύνολο που δεν τα αντιλαμβάνεται καν. Όπως σήμερα οι περισσότεροι υποκρινόμαστε ότι δεν ακούμε τις προειδοποιήσεις των ειδικών για την κλιματική αλλαγή, την πρόοδο της τεχνητής νοημοσύνης, τα πυρηνικά όπλα και τόσα άλλα

Πως μπορεί να συμβαίνει μερικές φορές... Απλώνεις τη ματιά σου πάνω σε ένα δίσκο κι αμέσως πλημμυρίζεις από τα συναισθήματα ακριβώς εκείνης της εποχής. Χωρίς να θυμάσαι ξεκάθαρα πια ήταν η εποχή. Σήμερα όμως αγγίζεις το Bandwagonesque κι έρχονται οι θύμισες ότι έχεις ακούσει κάθε τραγούδι πολλές φορές, από το 1991; λίγο δύσκολο... πιο μετά; Κι όμως... εκείνο το έτος τι είχε... My Bloody Valentine... με κανέναν δεν μπορούσες να το συζητήσεις, η μοναξιά του ακροατή και... Loveless!!! Nirvana... ναι, εδώ επιτέλους δεν αισθανόσουν μόνος και... Nevermind! Primal Scream... μερικοί καθόντουσαν να ακούσουν τα δεκάλεπτα που προτιμούσες... Screamadelica! Υπήρχε κι η περίπτωση... Out of Time που όλοι ξεφώνιζαν και σε ρωτούσαν... Το 'χεις αυτό; -Ναι, σε 7", cd, πήρα και το βινύλιο δυο φορές... Αλλά δεν ήθελες να μιλήσεις για REM! Ήθελες να τους πεις πόσο ανεκτίμητο κι ουράνιο ήταν το Bandwagonesque, κανείς δεν θυμόταν τον τίτλο, δεν αντιλαμβανόταν αυτήν την pop που σε

Η πιο ευχάριστη νέα είσοδος στην πόλη της Θεσσαλονίκης που απευθύνεται στους λάτρεις της μουσικής και του βινυλίου άνοιξε στην Εθνικής Αμύνης, στο νούμερο 25. Το πιο πρωτότυπο και ποιοτικό δισκάδικο από άποψη ποικιλίας και κατασκευής δίσκων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο! Εκεί θα βρείτε δίσκους βινυλίου όλων των ειδών και των αγαπημένων σας καλλιτεχνών σε εξαιρετική ποιότητα, με εντυπωσιακά εξώφυλλα που κερδίζουν με το πρώτο βλέμμα και είναι όλα made-in-Japan! Τι κάνει όμως τους δίσκους βινυλίου που έχουν κατασκευαστεί στην Ιαπωνία τόσο ξεχωριστούς; Η ιστορία πάει πίσω στη δεκαετία του 1970 όταν η βιομηχανία της παραγωγής δίσκων χτυπήθηκε από το πετρελαϊκό εμπάργκο. Οι περισσότερες εταιρείες από την Ευρώπη και την Αμερική άρχισαν τότε να χρησιμοποιούν για την κατασκευή δίσκων βινυλίου ανακυκλωμένα υλικά και πλαστικό. Η Ιαπωνία όμως δεν επηρεάστηκε καθόλου από το εμπάργκο και συνέχισε να κατασκευάζει δίσκους από καθαρό βινύλιο. Αυτό είχε και συνε

Βρήκαμε τον Stuart A. Staples, όχι στο Παρίσι αλλά στο στούντιό του στο Limousin. Εκεί που ακατάπαυστα δουλεύει πάνω σε ιδέες για το κυρίως όχημα του, αυτό των Tindersticks (κοντά 30 χρόνια), τις προσωπικές του δουλειές αλλά και τις συνεργασίες με κινηματογραφικούς παραγωγούς για την μουσική υπόκρουση των ταινιών που αυτός επιλέγει. Λίγες μέρες προτού επισκεφτεί τη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά (μιας και προηγήθηκε πέρυσι η συναυλία στο Ηρώδειο), περνάει τις τελευταίες ελεύθερες μέρες του χαλαρά και δημιουργικά πριν βγει στο δρόμο για μία μεγάλη περιοδεία αρκετών μηνών, κυρίως στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Θυμάται τα παραπάνω από 20 χρόνια που επισκέπτεται την Ιθάκη και πόσο άλλαξε. Ένα μέρος που πέρυσι συνειδητοποίησε ότι ποτέ δεν είχε γράψει τραγούδια εκεί. Κι όλος ο καινούργιος δίσκος είναι γραμμένος στην Ιθάκη του. Χωρίς να πιστεύει ότι πρέπει να επιστρέφει ο άνθρωπος στα ίδια. Κρατάει από κάθε στιγμή του τα καλύτερα και συνεχίζει. Από τις μέρες του Nottingham στην εποχή τ

Το τσίρκο με τα μπλουζ του Μπρεχτ επισκέφτηκε την Παρασκευή το βράδυ τη Θεσσαλονίκη. Lillies were home ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, στην γιορτή των τριάντα χρόνων τους. Βαμμένοι όπως νομίζαμε ότι τους ξέραμε, σαν κλόουν μέσα στο κλουβί τους, δύο αλλοπρόσαλλοι σωσίες του Joker διακωμωδώντας τα πάντα στο χαρούμενο πέρασμά τους. Τραγουδώντας για ηρωίνη και κοκαΐνη με την ίδια ευκολία που αναρωτιούνται που ‘ναι αυτό το Somewhere Over the Rainbow και η Maria! Είναι γοητευτικό να βλέπεις στη σκηνή ένα θέρεμιν κι ένα πριόνι που η χρήση του μετατρέπεται σε μουσικό όργανο από τα χέρια της λεπτής σιλουέτας με το καρό πορτοκαλό-κόκκινο κουστούμι. Banging in the Nails από δυο εγγλέζους μέσης ηλικίας κι ένα ντράμερ, με χαμόγελα στα πρόσωπα του κοινού που λικνίστηκε, φώναξε, ανέπνευσε καθαρά την αύρα τους (κυρίως λόγω της εφαρμογής του αντικαπνιστικού στο χώρο!) χωρίς τζιν, αλλά με πολύ σκοτάδι! Απόλαυση… Is That There All Is? Μια νύχτα με την κολεκτίβα των Tiger Lillies στη Θεσσα

Θα είναι για πάντα οι Sepultura χωρίς τον Max! Πως να αξιολογήσεις ένα δίσκο κάτω από αυτό το όνομα αν έχεις μεγαλώσει με τα αδέρφια Cavalera και εκείνη την πρώτη δεκαετία μέχρι το "Roots" ; Πόσο ο διεθνής καπιταλισμός της μουσικής βιομηχανίας και οι υπέρ-εγωισμοί έχουν αλλοτριώσει τον ήχο και τις καταιγιστικές ηχητικές εκπλήξεις που καθιέρωσαν το thrash metal των βραζιλιάνων; Αδειάζοντας το μυαλό σου και τα συναισθήματα της ψυχής σου, όπως θα πρέπει να ακούς κάθε νέο δίσκο. Σαν το όνομα να μην παίζει καμία σχέση, σαν να μην πρέπει να δικαιολογήσεις κάτι ιδιαίτερα, παρά μόνο αυτό που ακούς. Αν σε βοηθάνε βέβαια και οι συνθέσεις… Πάμε λοιπόν! "Isolation", ατμοσφαιρική εισαγωγή στον κόσμο του "Quadra" , που εξελίσσεται με συμφωνικά περάσματα και thrash κιθαριστικούς κεραυνούς, με ρυθμό και ένταση τόση ώστε να σε κάνει να περιμένεις τη συνέχεια! Τα επόμενα "Means To An End" και "Last Time" ξεχειλίζουν το πρώτο δεκάλε