Dimitris Tsironis | Δημητρης Τσιρωνης

I Fought the Law Χίλιες και μία εκτελέσεις, μία δολοφονία και ένα “ατύχημα’’ Μακρά η ιστορία του συγκεκριμένου κομματιού στον χρόνο της ποπ κουλτούρας, όχι βέβαια τόσο όσο η ιστορία της διαλεκτικής σύγκρουσης μεταξύ νόμου και παρανομίας. Του Δημήτρη Τσιρώνη   Η μαγεία ν’ ακούς το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά… Ατελείωτη η λίστα, Demystification , Made of Stone , Hurt , God Only Knows , A Red Light for the Greens, Season in the Abyss και κάπου εκεί ανάμεσα στο φόβο να βγεις έξω χωρίς να λάβεις μήνυμα επιβεβαίωσης, να κοιτάς τον κάθε περίεργο που σε φωνάζει «νεαρέ» ή «κοπελιά» και ζητάει να δει ταυτότητα, σου ’ρχεται ’κείνο το τραγουδάκι, το επαναστατικό, εκείνο που δήλωνε τη ματαιότητα που βιώνουμε σήμερα όπως και κάθε εποχή. Ή μήπως όχι; Πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να τροποποιηθεί το δεύτερο συνθετικό του ‘’I Fought the Law’’ από ‘’And the Law Won’’ σε ‘’I Won’’; Άραγε άλλαξε πράγματι το νόημα των στίχων με τη προσθήκη του πρώτου προσώπου; Αρκετές δεκαετίες μέσα στις οποίες

Η μετριότητα του κριτικού, μια φανταστική σαν-ιστορία   Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιος να πληρώσει έναν επαγγελματία για να του παρέχει κριτικές έργων τέχνης. Να κάνει το ίδιο για την αξιολόγηση ενός μηχανικού έργου ή μιας κατασκευής θεμιτό. Εκεί μπορεί να πέσει η γέφυρα και να προκαλέσει μεγάλο χαμό ή να κουνηθεί το σπίτι από την αφαίρεση μιας κολώνας ή την προσθήκη μιας γυψοσανίδας στη θέση του παχιού ντουβαριού. Όμως ο κριτικός τέχνης, τι ακριβώς είναι; Ακόμα κι αν έχει σπουδάσει, άρα έμαθε (vs. διδάχτηκε) τις κλασικές φόρμες ζωγραφικής, γλυπτικής και λοιπών τεχνών δεν ήταν παρά ένας θεατής. Κι όπως ο κάθε “ένας θεατής” κρίνει με τα δικά του μέσα και σταθμά, με τη δική του ιστορία κι αφραγκιά. Μπορεί κι ο ίδιος να προσπάθησε να γράψει μουσική ή να τραγουδήσει και για διάφορους λόγους δεν το πήγε παραπέρα. Οπότε διάλεξε την αντίπερα όχθη της κριτικής. Σπάνια μια τέτοια απόφαση είναι τεχνικά εποικοδομητική εκτός κι αν γράφεται στη νοηματική γλώσσα. Συνήθως υπάρχει ο από

Paul “The Ripper” Stretch Ένας εφιάλτης των σύγχρονων μουσικών, μια φανταστική ιστορία διάσημων αυτοκτονιών κι ένα ηχητικό ντοκουμέντο. Του Δημήτρη Τσιρώνη   Ήταν μια παράξενη σύμπτωση. Όπως οι περισσότερες που φυσικά ονομάζονται έτσι. Πέρασε λίγος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι οι αυτοκτονίες των μουσικών συνδέονταν με ένα καινούργιο λογισμικό. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Παύλος βρήκε τα μικρά δισκάκια του πατέρα του. Με περιέργεια ξεκίνησε ένα ένα να τα τοποθετεί στο παλιό φορητό πικάπ του παππού του. Μέχρι που έφτασε σε ένα τραγούδι με τον τίτλο “Jolene”. Εκεί βρήκε το λάθος στην εκτύπωση κι αρχικά πίστεψε ότι έγινε πλούσιος με μία τυχαία mispress έκδοση που ανέγραφε 45 στροφές αλλά έπαιζε στις 33. Ο Παύλος ρίπαρε το τραγούδι στις “σωστές” στροφές κι όλα άρχισαν σιγά σιγά να ξετυλίγονται. Πρώτος αυτοκτόνησε ο Tim Hecker, ήταν μια δυσάρεστη στιγμή για την παγκόσμια ambient κοινότητα των μουσικών. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει ο λιγάκι υποψιασμένος ακροατής ότι αυτές

 Default Standard Records: Μια νέα ψηφιακή δισκογραφική στην μουσική εντροπία   Στις 14 Φεβρουαρίου αποφάσισα να ξεκινήσω ένα ακόμα (ψηφιακό) label, την Default Standard Records. Βασισμένο πάνω σε μία σκέψη της δημοκρατικής κυκλοφορίας μουσικής αλλά και μη-μουσικής. Μετά το πρώτο ανοιχτό κάλεσμα σε τρεις αντίστοιχες ομάδες στο Facebook την ημέρα της απόφασης και μια μικρή έρευνα ελαχίστων ονομάτων, ακολούθησε μια εκτενής σειρά κυκλοφοριών. Για την ακρίβεια μέσα σε ένα μήνα (30 μέρες) ετοιμάστηκαν και βγήκαν ψηφιακά 30 ολοκληρωμένες δουλειές αλλά και μεμονωμένα κομμάτια που αποτελούσαν νέες (ή έτσι δηλώθηκαν) συνθέσεις. Μαζί και 10 επανακυκλοφορίες από το πρόσφατο ή πολύ μακρινό παρελθόν (λατρευτή συνήθεια και με την 1tracktape). Σκοπός της Default Standard Records ήταν (κι ίσως παραμείνει) να δώσει το έναυσμα σε μουσικούς και σχήματα, από το χώρο της noise, non-music, dark ambient, electronic experimental και λοιπά σκηνής να παρουσιάσουν το έργο τους χωρίς κανόνες και περ